Öyle bir Şûlesi var ki şem-i cânın.
Fanusuna sığmaz Asumanın.
(Şeyh Galib)
Reader Follow Recommendations
İnsan yüreği ancak belirli ölçüde acı ve felaket içerebilir. Sünger iyice suyu emince deniz istediği kadar üzerinden geçebilir. Ona artık bir damla bile ekleyemez.
Aşk bir ağaç gibidir, kendiliğinden biter. Köklerini bütün varlığımızın derinliklerine kadar uzatır ve harabe haline gelmiş bir yürekte bile yeşermeyi sürdürür.
Açıklanması zor olan da şudur ki; bu tutku ne kadar kör olursa, o ölçüde de inatçıdır. En çok da mantıksız olduğu zaman sağlamdır.
Belki en çok sevdiğin kitap henüz okumadığın, en çok sevdiğin yer henüz gitmediğin ve en sevdiğin kişi henüz karşılaşmadığın kişidir.
Sen sadece zamanın götürdüklerinden haberdarsın, getireceklerinden değil.
“Başdiyakoz devasa binayı bir süre sessizce seyretti; sonra, bir iç geçirişle sağ elini masanın üzerinde açık duran basılı kitaba, sol elini Notre-Dame’a doğru uzatarak ve kederli bakışlarından birini diğerine çevirerek şöyle dedi: ‘Heyhat! Bu onu öldürecek.’”
Klasikleri seven herkes için Notre-Dame’in Kamburu okunmazsa olmayacak eserlerin
Bilinçlenene kadar asla baş kaldırmayacaklar, baş kaldırmadıkça asla bilinçlenmeyecekler.
Sayfa 76
"Geçmişi kontrol eden, geleceği kontrol eder; şimdiyi kontrol eden geçmişi de kontrol eder."
Sayfa 36
İçimdeki habis saldı kelamını,
Kelimenin dile değmesiyle yeşerdim çölümde ki gölgemle ihsan edebileyim ikimize,
Bin derinde
Bin nehir serinliginde
Bin dem tat eşliğinde
Ben
Sana
Benden sana hediye.
Umutsuzluk en yakıcı zevktir,özellikle de içinde bulunduğun durumun çaresizliğini açıkça kavramışsan.
Fakat böyle olmuyor, hep ben çekiliyordum, o da kendisine yol verdiğimin farkında bile olmadan yürüyüp gidiyordu.
"Sana o kadar çok baktım ki, birdenbire korkuyla ürperdim, kötü kaderin beni avucuna almakta olduğunu hissettim... Evet, o günden itibaren bende, tanımadığım bir adam ortaya çıktı. Elimdeki bütün çarelere başvurdum, inzivahane, mihrap, çalışma, kitaplar... Nafile! İlme, tutkularla dolu bir kafayla umutsuzca başvurunca o kadar kof geliyor ki!.. Kitapla aramda sürekli olarak neyi görüyordum biliyor musun? Seni..."
"Oysa ben, zindanı içimde taşıyorum, içimde kış, buz, umutsuzluk var, ruhum kapkaranlık... Ahh! Bir kadını sevmek.. Merhamet et bana! Ey çocuk! Bir elinle işkence yap, kabul; ama öbür elinle okşa beni! Acı bana, merhamet et!.."
Claude Frollo
