Bu kitabı 18-19 yaşlarındayken okudum ancak yorumum hep çevremle sınırlı kaldı ve hala aklımda olan bir kitap. Hatta unutmadığım nadir kitaplardan. Hayatın çok içinden bir kitap. Bir çocuk için anne ve baba olmanın ne kadar önemli bir rol olduğunu bu kitapta gördüm. Küçük bir çocuğun kendini kabullenmesi ve yetişkinlik döneminde kendini keşfetmesi anne ve babasıyla ne kadar ilişkili onu öğreniyoruz bu kitapta. En önemlisi kabulleniş, kendimizde olan bir özelliği -kimisi için problem olan bir özelliği- kabulleniş ve bununla yaşamayı öğreniş uzun bir yol. Ve bu yoldaki en önemli şey aile. Bir yerden sonra karakter bir yetişkin olup her şeyin farkına varıyor ve kendini kabullenip mutlu bir yaşama adım atıyor. Ama bu mutu yaşama daha kısa zamanda ulaşabilirdi diye içimden geçirmeden edemiyorum hala. Son olarak asıl karakterin yazarın ta kendisi olması beni derinden etkilemişti. Görmeyen bir bireyin hayatının ne denli zor olduğunu öğretti bu kitap bana, gördüğüm için mutlu olduğum anlar yaşattı.
