Duygusal açlığın ve evham nöbetlerinin beni dönüştürdüğü insanı sevmiyorum. Kendimi kitaplara boğup bunun üstesinden geleceğimi düşünen yanımı sevmiyorum. Böyle zamanlarda içimden (konuya hiç ilgim olmadığı halde) çıkan divan şairinin bin bir beyit mırıldanarak sabahlara kadar volta atmasını sevmiyorum. Ve onun da yığıldığı yerde uykusu gelene kadar ağlamasını sevmiyorum.