Birilerinin zırvalarıyla, sanrısal şekilde gelişen muhafazakar eğilimler; nefreti körüklendiriyordu içimizde sadece.
Kapalılık, örgütlendiriyordu körüklenişimizi yılgıcılığa enayice.
İnsaniyetin külliyetinden hükümlüydük, prese afakilikle.
Post Mortem kitabında, Caraco şöyle iletmişti:
"Benim bu dünyaya duyduğum nefret, içimdeki
hislerin en saygınıdır"
Bu yüzden bunu savunuyorum irdeleyişlerin fasılasında:
Nefretin dahi muteber dalaveresi varken, riayetsiz ganemlik yeğlenmemeli!
Kabus Uyanık
ilkerbagir