Umut gibi umutsuzluğun da acısı bitti. Sabır denilen cezada soğudu yürek. Kalktım yürüdüm elimdeki çaresiz soruyla: insan neden hep sona bırakır kendini?
Kimseye kapısından yakın olmayacağım
Bu kaçıncı öğrenişim seni pişmanlık
Herkes nasıl bir seferde biliyor
Reader Follow Recommendations
Bize kendimizi sevmeyi öğretecek o tılsım var, ki elimiz iyilikle değsin başkasına… Anlamaktan ötesi var.
Kaldıysa bir güzelliğim, bu ‘aynalar pazarı’nda, gözlerinin değdiği yerlerimdir.
Hiçbir annenin, yanıtını değiştiremediği iflah olmaz sorudur bugün de: “Kızlar neden hep kenara çekilerek yaşar?”
Çoğalmak istedikçe azalmaktan alırım güzelliğimi.
Seçilmiş bir yalnızlığın içinden seslenirim mahcup ve özgür; sevdiği herkesi bir kedere dönüştüren kalbimle.
Bireyin anlam arayışının başarılı olması ona sadece mutluluk değil, aynı zamanda ıstırapla başa çıkma gücü de verir.
