Kitap okumadığım, çizmediğim her gün kendimi acayip yararsız biri gibi hissediyorum. Gerçi artık çizerken de bi yerde tıkanmışım; o çizgiyi aşamıyorum diye de olduğum seviyede karalayarak sadece kendimi tatmin ettiğimi fark ettiğim için içimden gelmiyor. Değerli saygıdeğer hocalara da "bunun devamı bir tür vicdan mastürbasyonu, ben artık yokum" da diyemiyosun. Ay ne çok acı var.... -__-