Yıllar önce Murakami’nin Karanlıktan Sonra kitabını okumuş, yazarın kısacık kitaba ne çok klasik müzik eseri sığdırdığına hayret etmiştim. Sputnik Sevgilim, yazardan okuduğum ikinci kitap ve yine aynı yön çok belirgin.
Anlatıma ve içeriğe gelince, kitabın ilk üçte ikisini keyifle okudum. Dili sade ve çok akıcı. Duygular çok güzel işlenmiş ve okurken ister istemez altını çizeceğiniz onlarca cümle çıkıyor karşınıza. Sanki yazar sizinle en samimi hali ile sohbet ediyor gibi. Olaylar hayatın olağan akışında gelişiyor, gerçekçi biçimde işleniyor.
Ancak sonlara yaklaşırken birden Myu adlı karakterin “gizemli” ve bir nevi “ruhani”, “başka dünyalara ait” hikayesinin açıklanması ile sonu gelmez bir “bilinmez diyarlarda sonsuz yaşamcılık” üzerine kurulu, okuyucunun ayağını o gerçekçi zeminden kesen hikayeler silsilesi başlıyor.
Bu noktada sanki Netflix’te Atiye izliyormuş gibi oluyorsunuz. Atiye’de en azından mesaj verilmiş ve bir sonuca varılmıştı ama Sputnik Sevgilim’de kitabı kapatırken koca bir “Ee?” baş başa kalıyorsunuz.
Duyguların işlenişindeki samimiyeti hatırına ilerleyen dönemlerde bir Murakami kitabı daha okurum gibime geliyor.
