Mustafa kutlu nun okuduğum 3. Kitabıydı galiba aralarında en sevdiğim şuanlık bu oldu sürükleyici bir hikayesi vardı yarım kalınan aşkların, küçük kasabaların içinde yaşanmış hadisleriydi ali de aynı babası gibiydi başta farklı bi çocuk gibi büyüyordu ama zamanla tıpkı babası gibi oldu, bitmeyen tren istasyonları aile şevkati özlemi hissettiren bir kitab dı çokça bilinen bir söz ama en çokta hoşuma giden cümleydi “ insan ne oldum dememeli, ne
olacağım demeliydi .
