Gözlerim kapalı giderim diyorum uzaklara. Bilmediğim diyarlar, farklı sesler, görünüşler, insanlar... "Giderim..." diyorum. Yapabilirim. O kadar uzaklara gidip de yeni başlangıçlar yaparsam belki de her şey yoluna girer. Hayata tekrar başlamış olurum. Benim için yeni bir güneş doğar. İkinci dünyamın kapıları aralanır... Ancak birden durup düşünüyorum. Bu acıları, bu insanları hayatımdan silsem de, kafamdan, içimin en derinlerinden, ruhumdan silebilir miyim? Nereye gidersem gideyim silemem. Üzerini ne kadar örtersem örteyim, elbet halının altındaki tozlar günyüzüne çıkacaktır. İkinci dünya her zaman uzak bana. Ne gözlerimi kapatmak, ne de hafızamı silmek beni ikinci bahara ulaştırabilir. Ben en derin acıyla, her gün biraz daha yanıp kül olacağım...