“... və Həqiqət İmperiyası o qədər güclüdür ki, cəhənnəmdə şeytanlar onun verdiklərini qəbul etməyə məcbur olurlar. Həqiqət mənəviyyatdadır, çünki bütün hiylələrinə baxmayaraq, cəmiyyətin həqiqətin üstündə dayandığını və hətta cəhənnəm odunda belə həqiqətsiz bacara bilməyəcəklərini bildikləri üçün bir-birinə yalan danışmırlar.”
Sonra özündən soruşdu: – Qoca, səni kim çökdürdü, nə yıxdı səni?
– Heç kim, heç nə! – özü də cavab verdi. Sadəcə, mən çox uzaqlara getdim. Axırı da belə oldu.
– Külək, şübhəsiz, bizim dostumuzdur, amma həmişə yox. Ucsuz-bucaqsız dənizdə çoxlu dostumuz var, çoxlu da düşmənimiz. Bəs çarpayı? Çarpayı mənim dostumdur. Onun üstünə sərilmək böyük nemətdir. Məğlubiyyətdən sonra adam bir yüngüllük duyur. İndiyə qədər bundan xəbərim olmayıb.
Birdən qocaya elə gəldi ki, ölüb. Əllərini bir-birinə yapışdırıb ovcunu ovcuna sürtdü. Yox, ölməmişdi, əlləri tərpəndikcə, açılıb-yumulduqca ağrıyırdı, bu da həyat nişanəsiydi, ağrı vardısa, demək, hələ həyat da vardı.
Mənim başım çox şeydən çıxmır, çox şeyi bilmirəm. Amma nə yaxşı ki, biz günəşi ayı, ulduzları öldürmürük. Doğma qardaşlarımızı öldürmək hesabına, bir də dənizdən qopara bildiyimiz nemətlərin sayəsində yaşamaq bizə yetir...