Hayatımın içerisinde geçen onca belirsizliklere rağmen, bazı şeylerin olması sevindiriyor beni. Zira bu ümitvâr eyliyor kalbimi. Onca çirkinliğe rağmen kendini hatırlatan güzellik, saygı, sevgi, merhamet, vefa ümitvâr ediyor beni şu dünyaya... Haram yollardan geçmeden nasibine vâsıl olanları görüyorum mesela; sevmeyi, vefalı olmayı,bir hata yaptığında sırt dönmeyenleri, “insan insanın duasıdır”a inanıp duada hiç unutmayanları, insan insanın imtihanıdır bilip imtihanı kolay kınanları, Allah için sevenleri, en güzel kelamı kalbine yazıp manayı hayatına nakşedenleri, bir değer, bir ücret beklemeden yıllardır İslam'a hizmet edenleri, elinden kalemi düşürmeyenleri, kardeşinin derdini kendine dert sayanları, dertsiz olmayı dert görenleri, Allah'ın dinine yardım için varını yoğunu ortaya koyanları görüp de nasıl ümitvâr olmaz ki insan? Zarif bir ömür yaşayanlar var, zarif bir vedayla ayrılanlar sonra. Ömür sahifesini nice güzelliklerle doldurmuş olanlar var.Nice kalbi merhametleriyle ısıtanlar var. Ümit var inanın. Satırların arasından, güzel bir hikayeden, zarif insanların kalbinden göz kırpıyor bana. Bunları düşünürken, yarım kalmış hikayemde bir dua arıyor gözlerim, buluyor da, “Sen, ümidin sahibi sensin diye ümidini hiç yitirmeyenlerin de Rabbisin. Zaman kısa, yol uzun ama sen ümidimizi yenik düşürme dünyaya... 🌿