dargın havsala
dargın havsala
@rahledekimurekkebizi
362 reader point
Joined on February 2016
Şu anda okuduğu kitaplar
Okuma Hedefleri
Okumaya epey geç kaldığım bir kitaptı Kudüs Yazıları.
Bu kitapla beraber emin oldum ki Taha abi ne yazsa ben okurum. Kalemini ve duruşunu sevmemin sebebi, gerçekçi olması.
Boş hamaset yapmıyor, popülist söylemlerle, hayallerle oyalamıyor muhatabını.
Sloganlarla çok vakit kaybettik çünkü. Gerçekten uzaklaştıkça, gerçekte olan acılara da o kadar faydasız kalıyoruz.
Ben mesela bu yaşıma kadar neden bir Kudüs kitaplığı oluşturmamışım çok üzülüyorum, sadece lafta kalmış bende Kudüs meselesi. Yazmamışım, araştırmamışım, yol almamışım hiç.
Hâsılı, besmelem bu kitap oldu, duam o ki şuurlandıkça güzelleşen, Kudüs'ün özgürlüğüne varan, ilânihâye bir yolculuğun dîbâcesi olur...
"Çirkin İstanbul"
Orada yaşasın veya yaşamasın, oraya bir kez dahi gitmemiş bile olsa, içinde hep bir İstanbul hasreti taşıyan her insanı üzen bir ifade olsa gerek bu ama malesef ki hakikat...
İçimizde hep bir hasret var bu şehre karşı, mazideki sokaklarına, insanlarına, ruhuna...
Mesafeler birer uçurum haline geliyor zaman geçtikçe, ruhundan gitgide uzaklaşıyor şehir, suskunlaşıyor ve artık bize bir şey söylemez hale geliyor.
"Eski ve oyalı bir mendilde bir gözyaşı lekesi gibi uzak, çok uzak bir hâtıra..." diye bir cümle geçiyor kitapta, işte bizler için İstanbul...
Üstad'ın günlük hayata, ulaşıma, şehre ve insanlara dair eleştiride ve tavsiyelerde bulunduğu kısa yazıların derlemesi "İstanbul'a hasret" kitabı.
Mesela bazı sebeblerden ötürü 'Şirket-i Hayriyye' vapurlarına o kadar çok söylenmiş ki, siz de rahatsız oluyorsunuz elinizde olmadan :)
Üstad'ın Barok ve Rokoko mimarisi hakkında düşüncelerini öğrenince hayal kırıklığına uğradım bir de...
O günki meselelerin bugün bile hala devam ettiğini, şehir, mahalle kültürünün göz göre göre elimizden kayıp gittiğini bilmek ne hazin bir çaresizlik.
Üstad'ın sadece şu sözü bile aslında eksiğin ne olduğunu söylüyor bize;
"Benim güzel İstanbul'umun dâvası, ne idarî, ne siyasî, ne içtimaî, ne iktisadî, ne beledî, ne bediî; sadece ruhî ve ahlâkî..."
Sadede gelecek olursak, eskiye dair ne varsa hele de söz konusu İstanbul'sa okumaya değer hiç şüphesiz.
Çünkü artık o sokakların,
o ruhun şahitleri,
o zarif beyefendiler, hanımlar,
o sünbül kokan gece,
o bülbül kokan türkçe kayboluyorlar artık birer birer eski İstanbul ile birlikte...
Vesselâm.
Fatma Barbarosoğlu'nun okuduğum ilk kitabı,
diğer hikayelerini daha bir merak ettirdi bana.
Kitaba gelecek olursak her bir hikaye bizden, hüznü, sevinci, mizahı hayat kadar sahici.
Okurken fazlasıyla içine çekiyor kitap sizi bu yüzden.
Öğretmen hanımın çaresizliğini hissediyor, Huriye Kadın'a üzülüyor, Nebile'nin hazin hikayesine ağlıyorsunuz...
Hayatla hayalleri arasına sıkışıp kalan kim varsa yada ölenle ölemeyen ama yaşayamayan da...
Konuşsa sesini duyuramamaktan korkan, sussa olduğu yere sığamayan yada...
İşte bu onun hikayesi, yani benim, yani senin hikayen...
Reader Follow Recommendations
"Eyyüp Akyüz'ün gençlik çağına ilişkin sorusu, geride kalanı hatırlamaya çağırırken şimdiki zamanı layıkıyla yaşamanın haklı sebebleri üzerinde düşündürüyor." diyor Cihan Aktaş, kitabın arka kapağında yer alan yazısında.
310 kişiye ki bunlardan çoğu yazar ve şairlerden oluşuyor, "Şu an 18 yaşında olsaydınız neler yapardınız?" diye sormuş yazar.
Sorunun içindeki tefekkürü idrak edip, gayet hikmetli cevaplar verip ve okuyana bir şeyler söyleyen kıymetli yazar ve şairler olduğu gibi, soruyu sadece zahiriyle algılayanlar da olmuş elbette.
Sorunun her kesimden insana yönetilmesi iyi mi olmuş bilemiyorum bu yüzden.
İsmini aradığım çok kişi oldu, eminim onlar daha nasihatkar ve tefekkür edilecek cevaplar verirlerdi ve kitabın hazırlanmasında ki niyet, ortaya çıkan haline daha çok yansırdı.
Yine de büyük bir emek var bu ziyadesiyle aşikâr.
Mavi Marmara şehidi Furkan Doğan'ın okuduğu son kitabın bu kitap olduğunu öğrenince de daha bir farklı baktım kitaba, tuhaf bir hüzün çöktü içime.
Ona sorulsaydı bu soru cevabı ne olurdu acaba... Rahmet olsun.
Bu kitabı 18 yaşımda okumuş olmayı çok isterdim bir de.
Kitap bittiğinde bu soruyu kendime sordum.
O yaşlarda bir rahlenin başında ilme, Allah'ın rızasına, aşk ehlinin eşiğine talib olma gayretindeydim, yazıyordum, okuyordum.
Yine 18 yaşında olsam yine rahlemin başında olmayı, yine kendi dünyamın içinde, kitaplarla, yine rahlenin üstünde, acziyetinin farkında bir mürekkeb izi olmayı isterdim...
Vesselâm.
Kitabın bir yerinde;
"İnsan büyükleri anarken cennetteki gül bahçelerinden geçiyor gibi olur." diyor Üstad Ali Ulvi Kurucu.
Sayfaları ilerledikçe halimin izahı tam olarak bu oldu.
Şimdiye kadar hep İstanbul'un eski zamanlarına, o devirde yaşayan insanlarına dair rivayetler okur ve merak ederdim.
Meğer memleketimde de ne güzel zatlar
