Eski istanbul Türkçesiyle güzel, mahzun ve sonu şaşırtan bir aşk hikayesi. Karakter tahlillerinde yüzeysel geçmesine rağmen betimleme ve olay örgüleri çok sade ve temiz. Tertemiz Roman dedikleri bu olsa gerek.
Aşkı Memnuyla karşılaştırılırsa bana göre aşkı memnudan daha fazla toplum kargaşası var eserde. Lamianın başından geçen olaylar ibret verici olmakla beraber toplumun dul kadınlara bakış açısını çok iyi ele almış yazar.
Gerçeğin ta kendisi dediğimiz acı olaylara karşı lamianın tek başına göğüs germesi, insanlardaki kör edeci önyargı, gelenek ve görenekleri kendi heves ve zevklerine alet eden toplum bireyleri, insanlardaki ahlak yoksunluğu...
Hemen hemen toplum adına bütün konuları bireysel bir aşk öyküsüyle irdelemek her babayiğidin harcı değildir.
Eserdeki kahramanlar toplumun farklı kesimlerindeki insanlar. Hepsi de bir şeyleri sembolize ediyor. Cavidan, Rasih efendi, kemal bey, belediye reisi, hüseyin kenanın annesi, lamia, vedat...
Uğruna bunca acıya katlanılan bir aşkta lamianın birden kenandan vazgeçmesi mantığı zorluyor biraz. Ama spoiler versem de bu böyle malesef.
