Kimseler görmedi Ömür Hanım, bu dünyadan ben geçtim. İçimde umudun kırk kilitli sandıkları, elimde bir avuç düş ölüsü yüreğim -içinde senin ve benim ağırlığım- benim olmayan bir garip gülümsemeyle yüzümde, incelik adına, ben geçtim.
Bazen kayboluyor insan; yolunu şaşırıyor ve kayboluyor. Lakin her defasında, başka bir dünyayı keşfediyor; başka hisler, başka haller bambaşka kimseler ve bizzat kendini tanıyor. Sanıyorum kaybolmak da kadere dahildir.
O esrarlı yangına bu can nasıl dayandı?
Sahile vurdu kalbim,su yandı,kum da yandı.
Bir mum gibi eriyip aktı uykusuzluğum,
Ölüme başkaldıran dertli uykum da yandı.