Dobby | Q
@rdmy
“Bir gün gelir, dünyanın bir yerinde yıllarca senin haberin olmadan yaşamış birine, bütün hayatını anlatmak istersin.”
127 reader point
Joined on March 2018
Şu an birileri gemide, birileri hastanede birileri morgda, birileri aşırı eğleniyor, birileri çalışıyor, birisi için en güzel günün gecesi birileri için sabah olmuyor, birileri huzurla uyurken, birisi sokakta yatıyor, birileri yalnız ağlıyor.. Ne garipsin hayat.
Bugün hayatımdaki en yapıcı eleştiriyi aldım sanırım. Bana “Kendin hakkında asla bir şey anlatmıyosun. Ne zaman konu sana gelse şakaya vurup geçiştiriyosun” dedi birisi. Hiç fark etmemiştim, gerçekten böyle yapıyor olabilirim. Bu durum genel olarak iyi gibi görünüyor fakat hayatınıza girmeye çalışan insanlar için baya kötü oluyor galiba. Garip hissettirdi.
Neden her şeyin tam tersini yapıyoruz? Her zaman! Bir kadını sevmiştim, başkasıyla evlendim. Neden? Sanırım, şimdi anlıyorum. Hiç kimseye bağımlı olmak istemiyoruz. İki insan birbirini sevince eşit sevmiyorlar. Biri daha güçlü diğeri zayıf oluyor. Ve zayıf olanı düşünmeden seviyor. Hesapsızca. Bir rüyadan uyanmış gibiyim. Sanki başka bir hayatı artık geride bıraktım. Nedendir bilmem, her zaman direndim. Bir şeylerle savaştım. Kendimi savundum. Sanki içimde başka bir ben vardı. Bana, "Kendini bırakma." diyordu. Kendini hiçbir şeye teslim etme. Yoksa ölürsün. Ne kadar da aptalız.
Reader Follow Recommendations
Aramak ile bulunmaz lakin bulanlar hep arayanlardır. Paradoksun dibi, aynı hayat gibi.
Bir damla ışığın bile olmadığı bir yerde, toprağın altında yapayalnız. Sizden sonra ne olup ne bittiğini asla bilemeyeceksiniz, arkanızda bıraktığınız binlerce detay sizinle beraber uçup gidecek. Sevdikleriniz bir süre sizin yasınızı tutacak sonra onlar da sizin yokluğunuza alışınca herkes hayatına devam edecek. Siz varken olduğu gibi siz yokken de dünya dönmeye devam edecek. Yaşarken uğraşıp didindiğiniz elde ettiğiniz her şey bir gün elinizden gidecek ve onlara ne olduğunu asla bilemeyeceksiniz.
5 dakika sonrasına sağ çıkamayacağım belki de, adımı bilen son kişi de öldüğünde hiç yaşamamış olacağım, kalanlar ne yapacak? Köpeğime kim bakacak?
Ölümün en güzel yanı belki de bir daha hiç ölmeyecek olmak, en kötü yanı da ölmek zorunda olmak.
- Herkes "git" diyor, "dinlen" diyor, "rahatla" diyor, "kafanı dinle" diyor, değil mi? Ne dinlersen dinle, kafanı dinleme. Bir de şarkı dinleme, denk gelirse kapat. Akıllı olup dünyanın kahrını çekeceğine deli ol, dünya senin kahrını çeksin. Hakkın var. Uykun yoksa uyuma, durma, dinlenme... Koş, Cihangir! Kendini unutana kadar koş! Başka türlü olmaz.
-Bitecek mi o zaman?
-Grip gibi. İlaçla yedi gün, ilaçsız bir hafta. Zamanı gelince bitecek... Bitmeyecek de sen alışacaksın.
-Üzüldüğünü kimse bilmesin istiyorsun.
-Hayat devam ediyor. Sevince kaybetmekten korkuyorsun, kaybedince de üzülüyorsun. N'apalım o zaman? Sevmekten vaz mı geçelim, Cihangir? Sevmek iyi gelir insana, iyileştirir. Sen beni dinle; koş, Cihangir.
Eren öldüğünde herkes teselli etmeye çalışıyordu beni. "Anlamazlar" diyordum, "Anlamıyorlar, ezbere konuşuyor bunlar." En çok da "zaman her şeyin ilacı" diyenlere kızıyordum. Sonunda anladım ama; alışmak başka, unutmak başkaydı... Ne alış ne unut, Cihangir. Geçmiş gün. Alışmamaya da unutmamaya da karar verdim. "Ben" dedim, "Öfkemi tutacağım. Saklayacağım öfkemi." Çünkü içimde sıcacık bir şeye tutunmam lazımdı, oğlum, sıcacık! Eren'i de intikam arzumu da o öfke yaşatacaktı. Zaman geçer, yıllar geçer, mevsimler geçer... Sahiden unutuyor insan, biliyor musun? Sahiden unuyor... Ama unutmayacaksın! Haksızlığa uğrayan sensin. Eğer sen bunu unutursan, kendini de unutursun. Sakın aklından çıkarma bunu.
Kaderinde burada olmak varsa; bu kaderinin benim elimde olduğunu mu yoksa kaderinde, kaderinin bir başkası tarafından kontrol edildiğini mi gösterir?