Refik Halid Karay

Ortadaki kapı döndükçe içeri bir insan, garip bir şekil, ne olduğu, nasıl yaşadığı bilinmeyen, dimağında neler dolaştığı hallolunamayan bir muamma giriyordu. Acaba onun da eziyetleri, böyle hastalıkları, dertleri var mıydı? Yaşamaktan, daima ihtiyaçlar içinde çırpınmaktan, her zaman mağlubiyete mahkum bulunmaktan bir intikam hissi duymuyor muydu?

Seni sevdim; ömrümce aramışım da bulmuşum kadar seviyorum. Meğer seni sevmeye mahkummuşum ben!

Seven gönül sevdiğinde kusur ve günah kabul etmez.

Aşk en fazla şüphe edilmesi gereken şeye bile insanı inandırır.

Dış tarafımdan bitkin, hevessizim ama geriye tepilmiş arzular yüzünden şuuraltı benliğim isyan halinde! Duyduğum çökkünlük o farkında olmadığım iç sarsıntının yorgunluğudur.

Yalnızlık sevenler, kafa yönünden en çok yorulan insanlardır.