Çocukken herkesten korkardım, büyüdüm herkesten nefret etmeye başladım
Reader Follow Recommendations
Ben ne kadar öbür çiçekleri denesem
Seninki gül oluyor aralarında
Gecenin göğsümüzde unuttuğu bir avuç ay ışığı, senin göğsünde bıraktığım en derin uykumdu
Biliyorsun ben hangi şehirdeysem
Yalnızlığın başkenti orası
Oysa bilmedigin bir şey vardı sevgilim
Ben sende bütün aşklarımı temize çektim
Sen; aklım ve kalbim arasında kalan, en güzel çaresizliğimsin
Kitaplara sarılmak, dostlarla konuşmak, yazıya oturup sonu gelmeyen cümleler kurmak, camdan dışarı bakıp puslu şarkılar mırıldanmak
Gittin. Şimdi bir mevsim değil, koca bir hayat girdi aramıza. Biliyorum ne sen dönebilirsin artık ne de ben kapıyı açabilirim sana
Sevgim acıyor, kimi sevsem, kim beni sevse
Dokunulmasa da
Görülmese de
Kalpte yer verilir bazısına
Nedensiz
Çocuk olsam yeniden. Bir tek düştüğüm için acısa içim ve kalbim; koştuğum için çarpsa sadece
Çok eskiden sevdiği ölü birini özledi.
Özlem sadece özlem, insanın gözünü bu kadar karartır mı?
Gelecekle ilgili güzel hayaller kurmak insanı iyileştirir. Geleceği umutsuz insan, çok geçmez ölür
kendi derdimiz kendimize yeter
Kendi hayatlarımızla meşgul olmak varken, başkalarının hüzünlerinden kendimize pay çıkarmanın anlamı ne
Siz bilmezsiniz ama kızlar babalarını çok severler. Her halleriyle severler
İradeleri çok güçlü olan kadınlar ve erkekler genellikle yalnızdırlar, çünkü dışarıdan soğuk görünürler
Seven insan ne kendine kıyar ne de karşısındakine
İçinde bir tutam delilik olmayan hayat eksik bir hayattır