Bugünle ve gelecekle ilgili en ufak bir kaygı duymuyordum, buna yeteneğim yoktu. Herkese, her şeye, her gelişmeye karşı derin bir kayıtsızlık içindeydim. İşte beni özetleyecek cümle ancak bu olabilirdi: Kayıtsızlık durumu, katıksız özgürleşme.
İnsanların birbirini ilk tanıma anındaki mesafeyi yok eden şey neydi; konuşmak mı, bir arada zaman geçirmek mi, birbirini daha iyi tanımak mı? Siz'den sen'e geçiş gibi, ne zaman ve neden öyle olduğu anlaşılmayan bir şeydi bu.
Açıkçası anlatımı beni içine almadı. Bir roman değil bunu beklemek belki yazara hakaret olacak fakat dili oldukça klişe benim fikrimce. Hemen her kişisel gelişim kitabında yer alabilecek cümleleri bilirsiniz. Belki ilgim yoktu konuya, ilgilisi sevebilir. Dikkatimi çektiği için ve katkı sağlaması açısından okumak istemiştim, başladığım işi yarım bırakmayı sevmediğimden de okudum bitti.