Evet, insan dostlarımız ağaçlara, kuşlara, güneşe, yağmura, denize benzemiyor. Kendisi gibi düşünmeyene, kendisi gibi olmayana karşı akıl almaz bir önlem duygusuyla korkular geliştiriyor.
“Benzemez insan dostlarıma/Ağaçlar gölgesini esirgemez/Güneş köpeğimden daha sadık/ Dizlerime sıçrar ellerimi ısıtır/ Karşılık beklemeden/Hele kuşlar/Avcılara bile kin beslemezler.”
Oktay Rıfat’ın Gün Sonu Konuşması şiiri böyle biter.