Çocuklar gibi saf ve temiz bir yüreği olan insanlar. Onlar ki çillerini gezegen sanacak kadar hayalperest, yeni bir oyuncağa havalara uçacak kadar mütevaziler. Ama yetişkinlerin dünyasında bu iyimserlik, nedendir bilinmez hep cezalandırılmak istenir. Yine de hiçbir ceza onların yüreğinde taşıdığı hayalleri ezmeye yetmez.
Ağlasam sesimi duyar mısınız,
Mısralarımda;
Dokunabilir misiniz,
Gözyaşlarıma, ellerinizle?
Bilmezdim şarkıların bu kadar güzel,
Kelimelerinse kifayetsiz olduğunu
Bu derde düşmeden önce.
Bir yer var, biliyorum;
Her şeyi söylemek mümkün;
Epeyce yaklaşmışım, duyuyorum;
Anlatamıyorum.
Sevilme ve başkalarının onayını alma ihtiyacımız,bizi kendi ruhlarımızı yontmaya ve daha düzgün insanlar yapmaya zorluyor.İşte bu yüzden her zaman acı içindeyiz ve mutsuzuz.