"Ara ara bebekler ağlıyordu. Benim odamda beşik yoktu, ama ben de doğurmuştum. Yan koğuştaki kadınlardan farklı hissetmiyordum kendimi. Hatta bu yokluk yüzünden onlardan daha çok şey biliyormuşum gibi geliyordu. Üniversite yurdunun tuvaletinde, aynı anda hem bir hayat hem de bir ölüm doğurmuştum. İlk defa kendimi nesillerin içinden geçtiği bir kadınlar zincirinin parçası olarak hissettim."
Sayfa 69
"Yıllarca, o oda ve perdeler, yattığım yataktan göründüğü haliyle hep gözümün önüne geldi. Belki de katın tamamını satın almış genç bir yöneticiye ait dairenin Ikea mobilyalarıyla döşeli, aydınlık bir odasıdır şimdi. Ancak bedenlerinin bir sondayla deşilmesi için oraya gelmiş bütün kızların ve kadınların anılarını hâlâ barındırdığından emin olmamı hiçbir şey engelleyemez."
Sayfa 54
Reader Follow Recommendations
"İçimden durmadan "ne işim var benim burada" diye geçirmemin nedeni de herhalde, çoğu insan için o anda hayatın akışının değişmeden devam ettiğini bilmekti."
Sayfa 53
"Tüm duygularım ve deneyimlerim bir anlamda inanılmaz yoğunken bir başka anlamda bütünüyle önemsizdi çünkü hiçbir kararımın neticesini yaşamıyor gibiydim, hayatımdaki hiçbir şey -işim, evim, arzularım, aşklarım- kalıcı gelmiyordu. Her şey mümkünmüş, hiçbir kapı ardımdan kapanmıyormuş, bir yerlerde henüz tanımıyor olsam da beni sevecek, beni takdir edecek ve beni mutlu etmek isteyecek insanlar varmış gibi geliyordu."
Sayfa 160
