Yazar harika bir konu yakalamış. Belkide bunu büyük ustalıkla da yazmıştır. Ama benim okuduğum kitap Nobel ödüllü bir yazarın yazım şekli kesinlikle olamaz. Çünkü bu kadar saçma sapan ve basitçe cümleler kurulmaz, konu bütünlüğü bozulmaz, kitap neredeyse bir çocuk kitabı haline getirilmez. Aksi takdirde o ödülü adama vermezler. Bana göre kitap
Yarı İrlandalı yarı Hintli Kim'in öyküsü
Rudyard Kipling (1865 Hindistan-1936 İngiltere) George Orwell ve Saki gibi Hindistanda İngiliz yazardır. 1907 yılında Nobel Edebiyat ödülünü almıştır.
Rudyard Kipling için Usta Borges şöyle der: "Kipling ara sıra çocuklar için de yazmıştır ve çocuklar için yazan her yazarın kendi imgesini kötü yönde etkileme tehlikesi vardır. Yazarlar, genellikle yapıtlarından çok düşüncelerinden, hem de en yüzeysel olanlarından yola çıkılarak yargılanırlar. Kipling, Britanya İmparatorluğu'nun savunucusu olarak görüldü. Bu onursuz bir şey olmasa da şöhretini zedelemek için yeterli oldu, özellikle de İngiltere'de. Kendi vatandaşları sürekli İmparatorluğu anımsatmasını asla affetmediler. Kim, Kipling'in yazdığı son romandır."
"1001 kitap" ve "501 kitap" da her ikisinde de 1907 Nobel ödüllü yazarın eseri listedeydi. Nesin Vakfı tarafından basılmış Roni Marguiles tarafından Türkçe'ye çevrilmiş eseri okudum. Yarı İrlandalı yarı Hintli Kimball O'Hara'nın "pikaresk hikayesi" bildungsroman" (gelişim romanı) olarak anlatılır. Buradaki ifadeler Hindistan gibi ülkelerdeki İngiliz himayesinin doğru bir şeymiş gibi vermesi Borges'in başta söylediklerini haklı çıkarmaktadır.
O dönemin Hindistan toplumsal hayatını zenginliğiyle verilmesi dışında açıkçası çok keyifle okuduğumu söyleyemem.
Eserin sonundaki ünlü "Eğer" şiirini okumak için romanı okuduğumu söylemeliyim.
Yazar merak ediliyorsa bence Babil Kitaplığı serisindeki Dilek Evi iyi bir başlangıç olabilir.
Sevgisiz bir dünya ölü bir dünya gibidir
• Albert Camus, 1957’de Nobel edebiyat ödülünü kazanarak Rudyard Kipling'den sonra bu ödülü kazanan en genç yazar olmuştur. Bazı eleştirmenler tarafından kategorize edilmeye çalışılarak varoluşçu ya da absürdist olduğu söylenmiştir. Camus, etiketlenmeyi sevmediğini belirterek varoluşçu olduğu tanımına karşı çıkmıştır. Absürdist kelimesinden
Yazar, editör, çevirmen Alberto Manguel'in hayatında yer etmiş,
sevdiği edebiyat kitaplarını yorumladığı, günlükle karışık anlatımı olan, her ay ayrı bir kitabı anlattığı eseri Okuma Günlüğü. Kitap yorumlarını okurken, hiç bu açıdan bakmamıştım diyebileceğiniz gibi, kendinizi bir gezi yazısının içinde de bulabileceksiniz. Ayrıca okumadığınız başka kitapları da referans alabileceksiniz yazılarda.
Yazarın seçtiği ve incelemeye konu on iki kitaptan oluşan listede ise şunlar var: Morel'in Buluşu (Adolfo Bioy Caceres), Doktor Moreau'nun Adası (H.G.Wells), Kim (Rudyard Kipling), Mezar Ötesinden Hatıralar (Chateaubriand), Dörtlerin Simgesi (A.C.Doyle), Gönül Yakınlıkları (Goethe), Söğütlükte Rüzgar (Kenneth Grahame), Don Quijote (Cervantes), Tatar Çölü (Dino Buzzati), Yastıkname (Sci Şonagon), Yüzeye Çıkış (Margaret Atwood), Bras Cubas'ın Ölüm Sonrası Hatıraları (Maria Machado de Assis)
İncelemesi yapılan kitapları okumuşsanız daha zevkli oluyor yorumları okuması, eğer okumamışsanız da okuma isteği duyuyorsunuz.
Bu kitabı ne beğendim diyebilirim ne de beğenmedim diyebilirim. Çünkü içerisinde bulunan dört öyküyü okurken hiç sıkılmadığım gibi hiçbir şekilde de etkilenmedim. Evet her öykünün mistik ve gizemli havası vardı ama bunlar belirli belirsiz bir tat bırakıyor okuyanın damağında bence. Bazı şeyleri tam olarak anlayabilsek sanki öykünün sırrı açığa çıkacakmış gibi gibi. Ama fikir olarak güzel düşülmüşler bir yandan da. Sadece eksik olan bir şeyler var ama ne olduğunu bilemiyoruz. Öykülerin doyurmayan tarafını okuyan biri açığa çıkarabilir mi acaba? Yani aslında ilk iki öyküde hatta üç öykü mü demeli son öyküde geçen “afyon”un etkisindeki insanların gördükleri düşlerden fırlamaymış gibi geliyor. Eğer yazılış amaçları buysa fikir muazzam ama öteki türlü rüyalar aleminde gibi geçen öykülerin hiçbir yere bağlanmaması dediğim gibi bir şeyler eksikti ama eksik olan neydi diye akıllara getiriyor…
Olmak istediği yolda ödünsüzce ilerlerken yanında olmayanların yolun sonunda onu sahte gülümsemelerle karşılayanlara inat duruşunu koruyan onurlu bir insanın romanı. Martin Eden edebiyattaki büyük insan tipinin örneği ve diğer karakterlerin küçülmesi onu daha da yüceltiyor. Gerçek bir klasik ve okuduktan sonra Kipling'in "Adam Olmak"
