Öncelikle merhabalar..."Kalp düşünebilseydi atmaktan vazgeçerdi" alıntısıyla başlamak istiyorum. Huzursuzluğun Kitabı, nevi adına münhasır, mükemmel satırları olan, her satırın altını çizip, anlamlarında, ayrıntılarında kendimi bulduğum bir kitap, daha doğrusu önce kendimi kaybedip sonra sonra kendimi bulduğum bir kitap..Fernando Pessoa romanda Soares imzasıyla adeta kendi gölgesinin çelişkisini yansıtıyor. Hiçliğin sıradanlığını, ruhunun ikilemlerini, yanılgılarını, yüreğinin karanlık dehlizlerine inen kapıyı harika tasvirleriyle aralıyor. Aslında varoluş sancıları çeken bir insanın dünya görüşünü, ruh tahlillerini, yalnızlığının derinliklerinde yatan kasveti, hayatı anlama, yaşananları anlamlandırma, dünyayı, ama en çok kendi içindeki dünyayı kavrama çabaları var. Okurken kendimi kaybettim. Bizde Oğuz Atay'ın Tutumamayanlar'ı neyse Portekiz Edebiyatı'nda da Fernando Pessoa'nın Huzursuzluğun Kitabı da o.. Çağının çok çok önünde giden bir yazar kendisi gerek düşünceleriyle gerekse yorumlarıyla analizleri ile..O dönemde bile varoluşun bedbahtlığını kendi açısından benliğin ruha nasıl bağlandığını çok güzel bir şekilde yansıttığı kanısındayım. Her sayfası ayrı bir detay.. Okumayan arkadaşlara tavsiye ederim. İyi okumalar..Son bir alıntıyla sonlandırıyorum...
• Ruhum hayatımdan yoruldu •
