Eski hayatın yaşanmışlığını yeni hayatın hayalî belirler.
Yeni bir dünya yeni bir kavrayışı yeni bir yaşam eskisi yok olmadan gerçekleşmeyecektir zirâ..
Tahammülün tekâmül ettiği o son nokta...
Tahammül , modern zamanlarla beraber duymak istemediğimiz bir kelime. Istıraba tahammül,kadim geleneklerde kişisel istemenin ama gerçeklerştirememenin en önemli öğesiydi.
Ancak başkası/ öteki tarafından tanınmalıdır ki, insan hem kendisi,hem de başkaları için gerçekten insan olur .
Dün geceydi yandım 'Yaşayan sağlam delile dayanarak yaşasın' diyen ayetle Ey Rab Çürük benim delilim."
Hüseyin Atlansoy'un tabiriyle, 'esmerliğimiz'den utanmadan, fakir- liğin sırtımıza bindirdiği yükten yüksünmeden dünyaya 'iyi şeyler' söyleyebiliriz, söylemeliyiz. Pergelin bir ayağını yaşadığımız medeniyetin kalbinde tutarak diğer ayağıyla dünyayı dolaşabiliriz
Beden ülke gibidir. Zanaatkârlar vücudun el ve ayak gibi değişik parçalarına benzer. Şehvet ise vergi memuru gibidir. Gadap ve öfke kadı gibidir. Kalb ise sultandır, akıl da vezir. Şehvet vergi memuru gibi her şeyi almaya çalışır. Gadap ve öfke tıpkı kadı gibi şiddetli ve cezalandırıcıdır; ve bu yüzden öldürmek ve yok etmek ister. Sultan sadece şehvet ve gadabı değil, aynı zamanda aklı da kontrole ihtiyaç duyar ve bütün bu güçler arasında bir denge kurmak zorundadır. Akıl, şehvet ve gadabın esiri olduğunda, ülke mahv, sultan da yok olur." (Shafii 1988)
Husrev yola çıktığı, tefekkür ettiği, hissettiği için varoluşa sinen endişeyi hisseden adamdır. Yola çıkmak endişeyi arttırır, yola hiç çıkmamak ise insanı hiçliğin zindanına hapseder. Burada deha ve cinneti, velilik ile deliliği birbirinden ayıran o ince çizgiye işaret etmek gerekiyor.
Ölümün farkında olmak, insana dünyada evinde olamama yaşantısı verir.
İnsan seçim yapan varlıktır. Hazreti Âdem de bir seçim yapmıştı. Seçmek hür iradenin imtihanıdır.
İnsan ne sadece kendi çocukluğunun kurbanı, ne de sadece nörokimyasal muharriklerin tesiri altında idame-i hayat eden aciz bir varlıktır