Çağın getirdiğine çaresizce bakıp üzülmek, hayıflanmak. Ve kabullenememek bir türlü.
Dahası güzel ne, diye sormak istiyor insan. Kim güzel? Birbirinden farkı olmadan “aynılaşınca” güzel mi oluyoruz sahiden?
Öncelikle kitabı beğendim. Edgar Allan Poe'nun eserlerinden toplanmış sözlerden oluşan bir aforizma kitabı. Daha çok etkileyici sözlerden oluşan bir kitap. Bazı sözleri tam olarak anladığımı söyleyemem ama çok etkileyici sözler de vardı tabii. Sonuç
olarak kitabı beğendim herkese tavsiye ederim.
Edgar Allan Poe
Modern zamanın en büyük götürüsü bizi köklerimizden koparmaya, söküp almaya çalışmak olsa da buna karşı dirençli
olmak boynumuzun borcu.
Evlatlarımızın zihinleri makinalar tarafından ele geçirildi
Nick Sitzman isimli bir demir yolu işçisi vagonların son kontrolünü yaparken yanlışlıkla bir dondurucuda kilitli kalır. Çalışmaarkadaşlarının sahayı terk ettiğini anlayınca paniğe kapılıp bağırıp çağırmaya başlar ama kimse onu duymaz. Dondurucuda sıcaklığın sıfır derece olduğunu ve içeride kalırsa kısa süre içerisinde donarak öleceğini düşünür. Karısına ve ailesine başına gelenleri
anlatabilmek için içeride bulduğu bıçakla zemine şunlarıkazır: “Çok soğuk, vücudum uyuşuyor. Keşke uyuyabilseydim.
Bunlar son sözlerim olabilir.” Hikâyenin devamında sabah ekip arkadaşları Nick’i donarak ölmüş bir şekilde bulurlar. Dondurucunun ısı kayıtlarını incelediklerinde bunun imkânsız olduğunu fark ederler. Çünkü Nick’in, içinde kilitli kaldığı dondurucu bozuktur ve o gece de dâhil son bir haftadır hiç çalışmamıştır. Dondurucunun içindeki sıcaklık 10 santigrat derecenin altına hiç inmemiştir. Bunun sonucunda şöyle bir düşünceye varırlar: Nick’i soğuk öldürmedi, Nick düşünce gücüyle kendi kendisini öldürdü.
Çocuk iki dakika dursun, diyerek çizgi film izlettik sabahları. Yolda ağlayınca telefonumuzu verdik eline. Hatta gurur vardı hepimizin yüzünde. Arkadaşlarımızla konuşurken, inanır mısın daha üç buçuk
yaşında, kendisi açıyor arama motorunu. Mikrofona basıp izleyeceği şeyi söylüyor. Benden akıllı vallahi, dedik. Dedik! Dedik
de işler çığırından çıkmaya başladı bir süre sonra.
İsmet Özel “kalbine dön,” diyor şiirinde.
Ne zaman birkaç ebeveyn bir araya gelsek çocuklarımızla alakalı ahlaki kaygılarımız ortak sohbet konumuz oluyor. Bizden onlara aktarılmayan o “şey” yaralıyor kalbimizi. Hata ve hatalı aramaktan gözlerimiz kanlandı. Uzaklara bakmaya hiç gerek yok hâlbuki. Arz talep dengesinde başından ayrılmadığımız her görüntü, tıkladığımız her içerik biraz daha sömürdü benliğimizi. Artık eski “ayıp”lara ayıp demek hata oldu.
Biraz amiyane ifadeyle bu tavrımıza “klavye delikanlılığı” deniyor. Hepimizin hayatının bir parçası olan teknolojik cihazlar ne yazık ki faydası kadar zarar da veriyor hayatımıza. Zararın en mühim kısmıysa normalleştirdiğimiz anormal tavırlarımız ne yazık ki.
Tanpınar’ın söylediği gibi. Ne içinde olmak zamanın ne de büsbütün dışında. Belki de bütün mesele bunca hengâmenin ortasında, uçlara gitmeden yürümenin yolunu bulmakta.
