Tolstoy’u çocukluğunda aramak!
“Gökyüzü gibi bir şey bu çocukluk
Hiçbir yere gitmiyor” (
Edip Cansever).
Dünya edebiyatında hayranlık duyduğum en büyük yazarlardan biri de 
Lev Tolstoy’dur. Nasıl insan ruhunun derinliklerini Dostoyevski’nin eserlerinden öğreniyorsak, bir toplumun ruhunu da Tolstoy’un eserlerinden okuyoruz. O, kendi toplumundan hareketle çocukluktan gençliğe, aileye,
“Ve Adalılar rüzgâra karşı yürürler Ve yüreklerinde patlayan o müthiş Ve muazzam karanfil fırtınasıyla Geleceğe doğru yol alırlar...”
Ümit İlter
Bir keresinde, ailesi mahalleye yeni taşınmış olan haylaz bir Hintli oğlan bize memleketindeki uçurtma yarışlarının çok katı kuralları olduğunu söyledi.''Bu iş için hazırlanmış bir yerde, rüzgara karşı, doğru bir açıda bulunmak zorundasın,'' diye övündü.
Hasan'la bakıştık. Sonra da kahkaları koyuverdik. Britanyalıların yüzyıl başlarında, Rusların da 1980'lerde öğrendiği şeyi, yakında bu Hintli çocuk da öğrenirdi: Afganlar bağımsız insanlardı.
Bir kızın hayaliyim
Bir kızın hiç olmayacak hayaliyim hem de
Bir kızın hüznü
Bir kızın rutubetli eviyim..
Bir kızın odasındaki asık suratlı insanlarıyım
Bir kızın âdet sancısı
Bir kızın ciltli ve henüz açılmamış kitabıyım
Bir kızın okuma hayalleriyim
Bir kızın hayalinin gelinlik değil de ders kitaplarıyım
Bir kızın ilk duyguları,
Bir kızın ilk âşık olduğu erkeğiyim
Bir kızın üniversitesiyim
Bir kızın özgürlüğüyüm
Bir kızın hiç kimselere hesap vermeden
istediği yere, istediği saatte çıktığı sokağım
Bir kızın ilk özgür olduğu,
sahilde rüzgara karşı koştuğu
ve bağırarak şarkı söylediği sahiliyim...
youtu.be/E8pq9Z4UxII
@imaynur
Sadece öptüm
Dudaklarım gerisin geriye çekildi; ağdalı bir sıvının ağır ağır örttüğü, korkunun biçim kazanıp ayağa kalktığı ve ‘hey bana bir şeyler söylemenin vakti geldi’ dediği zamanlarda bekledim seni; gözlerimi kapadım. Bekledim. Beklerken, özlemenin hangi geçitleri geçilmez kıldığını, hangi duyguların insanı hayata kazandırdığını, basite indirgenmiş