Biz kurumuş nehirler değiliz, kesinlikle değiliz, sadece kocaman ırmak yeni iklimlerde farklı kollara ayrılırken biraz sancı çekiyor, ama ayrılan kollar yeni sularla yeniden buluşacaklar. Onlar bu hayat çizgisinden aktıkça nice damarlar düşecek üzerlerine, nice dereler, serin sular pınarlar katacak kendini onlara. Belki bu bir tekrar olmayacak ve yitirilmiş cennet hep öyle kalmayacak ama bu tatlı sızı güzellikleri öldürmeyecek heval.
Nede olsa ülkemiz sevgilerin ayrılma ülkesi... Bu ülke özgür oluncaya kadar bu ülkede yaşayanlar özgürlüğü hak edinceye kadar bu böyle sanki. Sanki tanrılar bunu kader olarak koymuşlar da bizi özgür olmaya mecbur etmek istiyor. Ayrılığıda yenebilir insan, onun kaderini her gün bir merhaba ile hançerleyebilir ve acı veren perdelerini her gün yırtarak bir paçavraya çevirebilir...
Ş.Armanc Kerboran