Işığa ve ateşe amin, iyiliğe ve güzele amin, aydınlığa ve güneşe amin.
Ş. Armanc Kerboran
“Işığa ve ateşe amin, iyiliğe ve güzele amin,aydınlığa ve güneşe amin.”
-Ş. Armanc Kerboran
Ayrılık
Biz kurumuş nehirler değiliz, kesinlikle değiliz, sadece kocaman ırmak yeni iklimlerde farklı kollara ayrılırken biraz sancı çekiyor, ama ayrılan kollar yeni sularla yeniden buluşacaklar. Onlar bu hayat çizgisinden aktıkça nice damarlar düşecek üzerlerine, nice dereler, serin sular pınarlar katacak kendini onlara. Belki bu bir tekrar olmayacak ve yitirilmiş cennet hep öyle kalmayacak ama bu tatlı sızı güzellikleri öldürmeyecek heval.
Nede olsa ülkemiz sevgilerin ayrılma ülkesi... Bu ülke özgür oluncaya kadar bu ülkede yaşayanlar özgürlüğü hak edinceye kadar bu böyle sanki. Sanki tanrılar bunu kader olarak koymuşlar da bizi özgür olmaya mecbur etmek istiyor. Ayrılığıda yenebilir insan, onun kaderini her gün bir merhaba ile hançerleyebilir ve acı veren perdelerini her gün yırtarak bir paçavraya çevirebilir...
Ş.Armanc Kerboran
“Bir kuş olup uçamamak ve bir insan bedenine ve kaderine sahip olmak ne kadar kötü bazen. Sadece bunu diyebiliyorum kendime.
Kocaman insan, dünyayı yıkan insan, atomu parçalayıp dünyayı yıkan insan, ışık hızıyla yarışıp güneşe kafa tutan insan, tüm tanrıları göklerden indirip, tahtlarına oturan insan…
Bu kocaman şey nasıl bu kadar çaresiz kalabiliyor bir duygu karşısında?
Özlemek, çok tarifsiz bir şey. Ne kitapların yazdığıdır bu, ne de dillerin söylediği…
Belki de kelimeler çaresiz ya da eller beceriksiz…
Anlatamamışlar ne olduğunu.
Zehirse neden bu kadar tatlı, ab-ı hayatsa neden bu kadar acı…”
Ş.Armanc Kerboran
"Ağlamakta bir zevktir’der Ovidius.
Sadece bir zevk değil herhalde, bir nefes alma biçimi. Gerçekler tüm kabalıklarıyla boynuna basıp seni nefessiz bıraktıklarında bir nefes alma biçimi. Güçsüz ve çaresizken... Senin yüz ömür yaşın, senden büyük sebep orduları senin üzerinden bir yaprağın üzerinden geçer gibi geçip giderken, ağlamakta bir zevktir...”
Ş.Armanc Kerboran
"Ez ne xeyalim, ev der ne xeyale edî ji vir û pêde tu tişt ne xeyale..."/ Ş. Armanc Kerboran