Sabahattin Ali
Ne yaparsın ,
Can her şeyden üstün.Sırça Köşk, Sabahattin Ali (Sayfa 37)
Zaten sıkmadan uzun uzun anlatmasını bilen yegâne geveze, denizdir.
İnsan dünyaya sadece yemek, içmek, koynuna birini alıp yatmak için gelmiş olamazdı. Daha büyük ve insanca bir sebep lazımdı. - Sabahattin Ali
"Dünyada bir tek insana inanmıştım. O kadar inanmıştım ki, bunda aldanmış olmak, bende artık inanmak kudreti bırakmamıştı. Ona kızgın değildim, ona kızmama, darılmama, onun aleyhinde düşünmeme imkân olmadığını hissediyordum. ama bir kere kırılmıştım. Hayatta en güvendiğim insana duyduğum bu kırgınlık, adeta bütün insanlara dağılmıştı; çünkü o benim için bütün insanlığın timsaliydi.. Sonra, aradan seneler geçtiği halde, nasıl hâlâ ona bağlı olduğumu gördükçe, ruhumda daha büyük bir infial duyuyordum."
Yusuf...Yusuf...Yusuf...Sessiz seven,içine ağlayan,mutluluğu mutsuzluktan ayırt edemeyecek kadar mutluluğa yabancı olan,çocukluğunu yaşayamayan Yusuf...Bir ölümle başlayan hikayesi,başka bir ölümle biten yusuf...Kitabı bitirdiğimde tıpkı Yusuf'u bastırır gibi kitabı bastırdım göğsüme...Onun o yetim,öksüz yüreğine dokunmak istedim...Bir damla mutluluğun çok görüldüğü çocuk ruhunu okşamak istedim...Büyümeden büyümek zorunda kalan,çocukluğunu yaşayamayan tüm çocuklara sarılmak istedim...Belki yüzlerinde küçücük bir tebessüme yer açarım diye...Tüm balonları ellerini verip,koşun gülün yeniden çocuk olun diye...
çiçekler açılmaz oldu
pınarlar içilmez oldu
yar bize gülmez oldu
böyleymiş kara yazımız
#SabahattinAli - #KaraYazı
"Birbirimize söyleyecek hiçbir şeyimiz yok muydu?"
