Tek yapmamız gereken günde 2000 kalori alıp bir o kadarını da harcamaktı. Yaşamak denen şey ne ara bu kadar komplike hale geldi anlamakta zorluk çekiyorum. Herkes birbirini geçme derdinde ve hiç kimse bunda bir tuhaflık olduğunu anlamıyor. Ben artık çekilip yarışan arkadaşlara başarılar dilemek istiyorum. "Bir kişiyi daha eledik" diye sevinebilirsiniz.
Hakkında yazdıklarımın yarısını bilsen bana aşık olurdun, ki bu yazılar kafamdan geçenlerin ufak bir kısmı.
Duygularımı zamanında yaşayamıyorum. Bir şey oluyor, ben rasyonel davranıp o anda nasıl hareket edersem doğru olur diye düşünüyorum. Aradan günler, haftalar, aylar geçiyor. Geri dönüp yaşadıklarımı düşününce olaya göre üzülüyor ya da mutlu oluyorum.
Sadece duygu durumunda değil, genel olarak bir delay var hayatımda. Bir fotoğraf çekiyorum ve asla kimseyle paylaşmıyorum. Aradan zaman geçtikten sonra bir şekilde karşıma çıkarsa fotoğraf "aa ne güzel fotoğrafmış" diyerek paylaşasım geliyor. Sanki hayatı yaşamıyorum da sonradan izliyorum.
Okur Takip Önerileri
hahaha
Bunu yazdıktan sonra daha neler oldu neler... Pandemi girdi, depresyona girdim. Önce dedemi, 7-8 ay kadar sonra da anneannemi kaybettim. Bi daha depresyona girdim. Hiç tanımadığım bir insanla eve çıktım. Borç batağına düştüm. Önce 10 kilo alıp sonra hepsini verdim. Ve en nihayetinde 7 yıl önce tanıştığım ama hiç görüşmediğim bir arkadaşımla 12 saatlik tren yolculuğunun sonunda görüştüm. Mükafat sanırım buydu :)
Şaban
@sabart
·21 Aralık 2019 03:25
Son 3 yılda liseden üniversiteye geçtim, 2 ablam evlendi, annem-babam boşandı, hazırlık+1.sınıfı okuduktan sonra üniversite ve bölüm değiştirdim, ailemden ayrı arkadaşımla yaşama geçtim, onunla da olmadı tamamen yalnız yaşamaya karar verdim, dini inancım değişti ve saymadığım daha bi ton ufak tefek stres atlattım. Şu güne kadar gelmişsem eğer bence bi mükafatı olmalı.
"Kalbim artık kapalı, aşka inanmıyorum. Bir kez daha sever miyim birini bilmiyorum."
Böyle mi olacaktı sonumuz? Biz de herkes gibi olacaktık? Hani bitmeyecekti bu samimiyet? Yalan mıydı ki hepsi? Niye kandırdınız beni? Niye güveneceğim tek insan olduğunuza inandırdınız? Ben de miydi hata, size olması gereğinden fazla mı değer verdim yoksa? Azalarak biten samimiyetten nefret ediyorum, keşke kavga edip bir daha görüşmeseydik. Çünkü böyle olunca kimin ne zaman bitirdiği belli olmuyor.
Biraz önce Sitcom'un aslında Situation Comedy yani durum komedisinin kısaltılmış hali olduğunun farkına vardım.
Bir ara okuduğum kitap ile ilgili severek takip ettiğim bir Youtuber'a uzunca bir mail atmıştım. 4-5 paragraftan oluşan mesajın sonuna da "bunu cevaplamak zorunda değilsiniz, kendimi rahatlatmak için yazdım" demiştim. Keşke yazmasaydım o son cümleyi.
Bir zamanlar en yakın arkadaş olarak gördüğüm insanların benimle sadece aynı ortamda bulunmak zorunda oldukları için arkadaş olduklarının farkına varmak çok üzüyor beni.
Beni yıllarca büyüten annem, hakkımda hiçbir şey bilmiyor; yıllarca kardeşlerimden en sevdiğim olduğunu bile gizlemediğim abim de hiçbir şey bilmiyor; lise 2 den beri en yakın arkadaşım dediğim arkadaşlarım, onlar da beni tanımıyor; her şeyimi anlattığımı sandığım fakat hiç görüşmediğim arkadaşım, oldukça bilgi sahibi fakat o da yetersiz; ve inanır mısınız ben bile kendim hakkında çok şey bilmiyorum. Bu yüzden yazdıklarımı gereksiz veya boş olarak görenler, haklısınız. Kafamın içinde bunları yazmamı söyleyen biri var ve her şeyi yazamadığım için bana kızıyor.
"Daha iki buçuk yıldır kullanıyorum." ile "Üçüncü yılı yarıladım." cümleleri aslında aynı zaman aralığını belirtir.