Sabun Köpüğü

Bu satırları yazarken gözlerimde filmin nemi, penceremden içeri sızan çocukların sesi eşlik ediyor bana. Hâlâ mahallesinden çocuk sesleri sızan bir yerde oturuyorum şükürler olsun ki. Çocuk, insanlığın en masum, en saf halidir. Yalansızdırlar, gülüşleri cennetlik, bakışları güzellik. Yüzlerindeki sokak çamuruyla, futbol oynamaktan terlemiş çehreleriyle, evcilik oynadıkları bebekleriyle, kalem tutan elleriyle öyle içten öyle masum görünürler ki onlara kızgınlığınız sabun köpüğü gibi olur, geçiverir hemencecik. Çocuk kalbinde de küskünlüğe yer yoktur zaten.

Hangimiz bir çocuk çehresinde kendi çocukluğuna dalmaz ki? Çocukluğumuz, hep kaçıp sığındığımız, oyunlar oynadığımız bir arka bahçe gibidir ruhumuzun dehlizlerinde. En çok da âşık olduğumuzda ve masumiyetin özü olan çocukları seyredaldığımızda hissederiz varlığını. Nazan Bekiroğlu âşıkların, çocukların ve gerçek şairlerin yürekleri zamansızdır, der.
Yüreklerinde zamanın durduğu, gülüşlerinde güllerin oluştuğu, doğallığın en yalın haliyle işlendiği bir hikâyeye sahip Cennetin Çocukları. Bir ayakkabı üzerinden başlayan hikâye insanlığın en saf haline, paylaşımcılığın güzelliğine, yoksulluğun kanaatine değinerek yüreğinizi titretiyor. Nazım Hikmet’in şiiri düşüyor aklıma filmin orta yerinde:

“Çocuklar inanın, inanın çocuklar
Güzel günler göreceğiz güneşli günler”

Film iki kardeşin bir ayakkabıyı sırayla giyerek okula gitmesini anlatmakta ana metin olarak. Yan metinlere baktığımızda yoksul ama mutlu bir ailenin de resmini çiziyor, bir kahvehanede çay satan baba küçük kızı ona çay getirdiğinde: “”İş yerinde bütün gün çay içiyorum ama Zehra’nın çayının tadı bir başka oluyor. Kızımın eli yaptığı her şeye ayrı bir lezzet katıyor.” diyor. Zehra’nın tebessümü ise güller deriyor.

Camii önünde yüzlerce ayakkabıyı düzgünce yerleştiren Ali’nin aklından hiç geçmez ayakkabılardan birini almak ya da giymek. Kendine yetebilmeyi, başkasının olana göz koymamayı da anlatıyor film, yokluğu yoksunluğu anlatırken de ağır bir dram yapmıyor bunu çok doğal ve naif bir şekilde ince ince işlemiş Majid Majidi.

Derslerde öğrencilerime hep tavsiyem şudur: “Bir şey izlerken de okurken de her daim beyninizin akıl süzgecini harekete geçirin, öylece bakakalmayın eleştirel zekâmızı da kullanmakta fayda var.” Filme akıl süzgecimizi açarak baktığımızda ana konunun aralarına serpiştirilmiş bazı olumsuz durumlar da yok değildi. Şöyle ki İran sokaklarında ya da muhtelif yerlerde bulunan haç işaretleri, Zehra’nın ayakkabıları sürekli olarak sol ayağından başlayarak giymesi ve bunun çok bariz bir şekilde gösterilmesi gibi öğeler de vardı.

Hikâye, oyunculuklar çok iyi evet ama bir filmi çok beğenmek, tavsiye etmek onun olumsuz öğelerini görmenizi de engellememeli. İzlediğimiz bir sürü filmde, dizide ya da belgesellerde bu fazlasıyla yapılıyor maalesef.

Filmi izleyin, ağlayın ve şükretmeyi asla unutmayın. Biliyor musunuz insan bazen bir yarışmada birinci olduğuna bile sevinemez.

Not: Yorumun içimde şekillenmesi bir öğle vaktinde oldu, çocuk sesleri geceye değil bir öğle sonrasına ait. :)