Yıkılmış yuvama kaldırıyorum kadehimi.
Kin, öfke dolu hayatıma.
Yalnızlığına ikimizin,
Ve sana kaldırıyorum.
Yalanına bana ihanet eden dudaklarımın,
Gözlerindeki ölü soğukluğuna.
Hayatın bu kadar acımasız, kaba oluşuna,
Ve kurtarmamasına bizi Tanrı’nın.
Petra tarihe adını kazıyor. Çünkü o bir çocuk gördü. Bir kız
çocuğu. Aslında öldürmekti niyeti. Masumiyetinin zirvesinde
bir ruh taşıyordu. Ne de çok isterdi o ruhu görmeyi, ama durdu
ve bekledi.
Duvarda bir resim gördü, bir çift göz. Küçük kızın
gözlerinden fışkıran bir yaşam buldu. Kendi yaşamı. Soluğu ve
ruhu. Vaat edilen karşılıksız bir huzur. Tanrı'nın eşsiz kudreti
ve onun bana ilk hediyesi.
Petra onu öldürmekten hemen vazgeçti. Yapmak istediği o
kızın gözlerini yakından görmekti.
Petra olmadan, onu sevgisinden olabildiğince mahrumdum.
Ve bir kez daha Ahmatova'nın dizeleriyle kalbimi kuruttum.
Bilmiyorum, yaşamakta mısın öldün mü?
Dünyada bir yerlerde bulabilir miyim seni?
Yoksa akşamın yaslı karanlığında,
Bir ölüyü mü düşünmeli?
Okur Takip Önerileri
''Öldüğün vakit harikulâde bir hava vardı.
Mezarlık o kadar güzeldi ki,
Hiç kimse mahzun olamadı.''
“Buna ne dersin?” dedi Marlo. “Philippe Soupault’un
Theodore Fraenkel için yazdığı mezar taşı şiiri. Mezar taşı
yazılarını çok severim üstelik.”
Sabah olmuştu ve penceremin kepenkleri arasından
Gönderiyordu ilk ışıklarını güneş
Kör karanlık odama;
Uykum daha hafiflemişken
Ve daha da tatlılıkla gözlerimi gölgelerken,
Beliriverdi yanı başımda ve baktı yüzüme o kadının hayali.
Bana aşkı ilk öğretip, gözyaşlarına boğup giden.
Ölü gibi gelmedi bana, ama hüzünlüydü.
Ve yüzündeki ifade mutsuz insanlarınki gibiydi.
Elini uzattı başıma ve bir iç çekişle sordu.
Yaşıyorsun ama anılarımız da yaşıyor mu hâlâ?
Nereden, nasıl geliyorsun ey sevgili güzellik, diye sordum ona.
Bilir misin ne çok acı verdin.
Ve veriyorsun hâlâ bana?
''Kadın tutarsızdır doğası gereği. İyi bilirim, bu nedenle,
kısa sürer bir kadının yüreğindeki aşk ateşi.''
Sevilmek tutuşmak demektir. Sevmek, tükenmeyi bilmeyen
bir yağ ile ışık saçmak. Sevilmek fani olmaktır, sevmekse baki
olmak. R.M. Rilke
‘En yorgun ırmak benim Dickie. Ve yavaş yavaş denize
doğru gidiyorum.’
Sana verilen bu aşk(lar)a sahip çık Fegel.
Bu sana bağışlanmış bir armağan.
Hem maddi, hem manevi sahada.
Hem bedeninde, hem ruhunda.
Hem içinde, hem dışında.
Kalbinin iki yarısında.
Tanrı'nın büyüklüğünü gör.
Sana bahşettiği aşklarla övün, gurur duy.
İşte bu senin hem cezan hem mükâfatın.
İkisine de sahip çık. İkisini de yaşat.
Dibi biliyorum, diyor.
En kalın köklerimle onu yokluyorum.
Siz ondan korkarsınız, ben korkmuyorum.
Daha önce de dibe vurdum.
"Yüzyıllardır yürüdüğün bu karanlık yoldan
dönebilirsin Petrarca. Işık sende, onu kendine
hapsetmekten vazgeç. İzin ver yansın, izin ver yolunu
aydınlatsın."
“Dalga mı geçiyorsun Fegel, Petra yolunu şaşırmaz.
Bu pusula bir mesaj, bir sembol, seni temsil ediyor.
Bunu gerçekten anlamadın mı?”
Hiçbir şey olmayan bir şey,
Hiçbir şey olmayan bir şeye âşık olmuş.
Hiç var olmamış, hiç var olmamışın yolunu
kesmiştir.
Hepsi hayal, ya gerçek?
“Seyrine daldığın bir kadın var karşında.
Seyrinde kaldığın bir kadın.
Nasıl ötesine varabilirsin?
Ayakların gider mi kalbin yürürken,
Ve durabilir misin ruhun ona doğru koşarken?”
“Duramam,” dedi. “Başlarsam duramam.”
“İlk başta bir canavardın benim için, bir yaratık, ölüm
makinesi, korkunç bir varlık. Sonra seni tanıdım, seni tanıdıkça
ne kadar zavallı olduğumu anladım. Dedim ki, ben olsam
olsam bu adamın ayağına yapışan pis bir sakızım. Sonra
sensizlikle sınandım. Baktım ki sensizken hiçlik makamında
bir hiçten ibaretim; onsuzken nasıl bir ‘şey’ olur da
tamamlanırım? Sonra anladım. Senin olduğumda, dağılmış
parçalarımı bir bir toparladım. Şimdi, asıl şimdi tamamım.
Seninleyken, gölgemken, beni severken, gözlerime aşkla
bakarken, bedenimle birlikte ruhumu da kucaklarken tamamım.
Ben seninle varım Gavino Petrarca, ben yalnızca seninle
tamamım. Ben kim miyim? Ben senden ibaret bir suretim.”