Çünkü insanlar, hayalini kura kura bir resme, yeşilimsi fon üzerindeki bir Benozzo Gozzoli figürüne indirgediğimiz, sadece bizim nereden baktığımıza, uzaklığımıza ve ışıklandırmaya bağlı olarak değişebileceğini zannettiğimiz insanlar bile, bize göre değiştikleri sırada, kendi içlerinde de değişirler; bir zamanlar deniz fonu üzerinde basit bir siluet olan bu figür de zenginleşmiş, yoğunlaşmış ve hacim kazanmıştı.
Sayfa 61Kitabı okudu
“Gelecekle ilgili şeyler sadece olasılık olarak bilinebilir ya da tahmin edilebilir" diye yanıtladı, "çünkü istek ve inançlar değiştikçe bunlar da değişirler. Bu noktada geleceğini tahmin etmek akıllıca olmaz. Yine de olasılıkları araştırma konusunda sana yardımcı olmaktan mutluluk duyarım.”
Başkalarının hayatına müdahil olmayı ne zaman keseceğiz acaba? İnsanların günahına da sevabına da kendimizinkinden daha fazla önem vermeyi ve insanların hayatında zerre kadar değerimiz yokken yaşamlarına karışmayı kendimize hak görmeyi ne zaman keseriz mesela? Ne isterse denesin-yapsın ne de olsa onun hayatı, kendi kararı demeyi herkes normal bir
Şu ki, geçmiş yıkımlarına bir göz atan bütün insanlar -gelmekte olan yıkımlardan kaçınabilmek içinkökten yeni bir şeye başlayabilme gücünde olduklarını hayal ederler. Kendi kendilerine görkemli bir vaatte bulunur ve kaderin onları batırdığı o vasat uçurumdan çıkartacak bir mucize beklerler. Ama hiçbir şey olmaz. Herkes aynı olmaya devam eder; sadece hepsine damgasını vurmuş olan o düşkünlük temayülünün sivrilmesiyle değişirler. Etrafımızda yoğunluğu azalmış ilham ve coşkulardan başka şey görmeyiz: Her insan her şeyi vaat eder, ama her insan, kıvılcımının dayanıksızlığını ve hayattaki deha noksanlığını öğrenmek için yaşar. Bir varoluşun aslına uygunluk derecesi kendi yıkımından ibarettir. Oluşumuzun çiçeklenmesi: Muzaffer görünümlü olup, başarısızlığagötüren yol. Yeteneklerimizin serpilmesi: Kangrenimizin kamuflajı… Güneşin altında leşlerle dolu bir bahar hüküm sürmektedir; bizzat Güzellik, tomurcukların içinde şişinen Ölüm’den başka bir şey değildir… Kökeninde aldatıcı ve yıkıma mahkûm olmayan hiçbir “yeni” hayat görmedim şimdiye kadar. Her insanın zaman içinde ilerleyip bunaltılı bir geviş getirmeyle kendini tecrit ettiğini, yenilenme niyetine de ümitlerinin beklenmedik yüz buruşturmasıyla karşılaşıp kendi içine düştüğünü gördüm.
