Sadık Hidayet

Bu dünyanın bana göre olmadığını hissediyordum. Burası bir avuç hayasız, yüzsüz, dilenci fıtratlı, ukala, kabadayı ve gözü gönlü aç insanın yeriydi.

Beni teselli eden tek şey, ölümden sonra yok olma ümidiydi. Orada yeniden hayata gelme düşüncesi, beni korkutuyor ve yoruyordu. Daha içinde yaşadığım dünyaya bile alışamamışken, başka bir dünya benim ne işime yarardı ki?

Uzağa, çok uzağa, kendimi unutacağım bir yere gitmek, unutulmak, kaybolmak, yok olmak istiyorum. Kendimden kaçıp, çok uzaklara, mesela Sibirya'ya gitmek, ahşap evlerde, çam ağaçlarının altında, gri gök ve karın, lapa lapa yağan karın altında, gidip kendi hayatıma yeniden başlamak istiyorum. Ya da mesela Hindistan'a gitmek, parlak güneşin altında, göğe başlarını uzatmış ormanların altında, acayip insanlar arasında, kimsenin beni tanımadığı, kimsenin dilimi bilmediği, her şeyi kendimde hissedeceğim bir yere gitmek istiyorum.

Saatin tiktakları... Bu korkunç ses, zamanın akışını beynime çekiçle vuruyor!

Ne iyi olurdu!

“Kafatasımı açıp,bütün bu gri yumuşak,kıvrım kıvrım yığını çıkarıp uzağa atsaydım,bir köpeğin önüne koysaydım,ne iyi olurdu.”

Bu defa şaka değil, ne düşünüyorsam hiçbir şey beni hayata bağlamıyor; hiçbir şey ve hiçbir kimse...