Və bir gün hər şey bitdi… O qədər bəsit, o qədər qəti bir şəkildə bitdi ki, ilk anda işin əzəmətini anlamaq mənim üçün mümkün olmadı… Yalnız biraz təəcübləndim, bir xeyli kədərləndim; fəqət bu hadisənin həyatımda bu qədər böyük, bu qədər dəyişməz bir təsiri olacağını heç düşünmədim’
“Təsadüf səni qarşıma çıxarmasaydı, yenə eyni şəkildə fəqət hər şeydən xəbərsiz yaşayıb gedəcəkdim. Sən mənə dünyada başqa bir həyatın da mövcud olduğunu, mənim də bir ruhum olduğunu öyrətdin”
“…Bunu zaten biliyordum ve en mutlu anlarımızda bile bana eziyetten başka bir şey vermeyeceğini öngörmüştüm. Peki şimdi onun mutluluğu bana eziyet ediyorsa ne yapmalıyım?”
Sen, beni asla, asla tanımayan, bir su birikintisinin yanından geçercesine yanımdan geçip giden, bir taşa basarcasına üstüme basan, hep, ama hep yoluna devam eden ve beni sonsuz bir bekleyiş içerisinde bırakan sen, kimsin ki benim için?
Böylece ne olduğunu ve bu dünyada ne için yaşadığını bilmeden ve bilebilme olasılığı görmeden, bu bilgisizlik yüzünden kendini öldürmekten korkacak kadar acı çekerek, ama bununla birlikte yaşamda kendi özel, kesin yolunu açarak yaşıyordu.