Ay Şahrud…
Kim anlar ki eşkıyanın sağlamlığını
Özleminin çiseyle yıkanmış şafak değerini, kim?
Hani ellerine kuşlar inerdi
Kardan üşüyen kuşlar
Bahçen kuş sevinçleriyle inlerdi
Ay Şahrud
Eşkıya yüreğime çığ düştü
Üşüyorum ha, aç ellerini
Tunay Bozyiğit | Nefesimi Süreyim
Tunay Bozyiğit
Yitik öyküdür, tarihten iki ayrı coğrafyaya damlayan,iki yürekte durmadan kanayan…. seyduna ile şahrud
Yüreklerin akarken bıraktığı izi birbirlerinin gözlerinde aradılar, yoktu
İki iklim farklıydılar…
Tunay Bozyiğit
Sürgün
nicedir seyduna'nın dağlarında kuşlar yerine
kurşunlar kanat çırpardı.
kurşun, kendi çığlığına uyanır,
kendinden utanırdı bu coğrafyada,
ki hiç sevmedi sesini, ismini...
ölüm arayan, ışığında oturur ağlardı.
ne zaman çığlık kopsa, bilirdi,
ardı derin susku kuyusu olurdu,
bir yaprakta olsun solumazdı hayat.
şehirleri birbirine
bırak öpüşlerim ağzını kapatsın
sabaha söyleyecek söz bırakmayalım...
….
Apansız pencerende gülümsüyor güneş, ne güzel!
Bütün parmakların tıkır tıkır işliyor.
İştahla biliyorsun, yaşamaktır aşk
Geceyle gündüzün sessiz geçişimidir bir uyku boyunda
Delice bir yangın parmaklarının buzulunda
Ah şahrud,
Her yerimiz nasıl da şaşırıp kalmaya istekli!