Home
Search
What to Read?
Sign In
Sign Up
Shopping
Explore
Books
Authors
Readers
1000Kitap Android ApplicationFREE – Download from Google Play
1000Kitap iOS ApplicationFREE – Get it from App Store
©2024 · 1000Kitap Web Application · 2.36.38
said
said
@said_
Kâinattan hâlıkını soran bir seyyahın müşahedatıdır.
Şualar - 104
66 reader point
Joined on November 2018
Şu anda okuduğu kitaplar
Okuma Hedefleri
Tuiavii'nin savaş sonrası Dünya'nın "modernitesine" yönelttiği eleştirilerin açıkçası bir çok noktada fazla yüzeysel, romantik ve genel olduğunu düşünüyorum. Öte yandan bir çok noktada da çok tutarlı ve realite ile bağdaşan eleştiriler olduğunu düşünüyorum.
Tutarsız gördüğüm taraflarda ki genel problem, modern toplumun kalabalık tarafının tüm bir toplumun profilini temsil ediyormuşçasına ele alınıp, argümanların inşa edilmesiydi. Örnek olarak teknolojik ilerlemede ki yabancılaşmayı eleştiriyorsa eğer, kalabalığın bu tekniği kötü kullanımından yola çıkılmıştı. Bu da tutarsızlık oluşturuyordu çünkü tek bir töz kümesi ile realitenin kendisi temsil edilemez.
Öte yandan bahsettiğim üzere bir çok noktada da modern toplumun insancalaşma sürecini sekteye uğratan gelişimlerin, toplumsal yapıların ve kültürel normların eleştirisi çok başarılı gözlemlerce gerçekleştirilmişti. Özellikle mülkiyet, meslekler ile çalışma düzeni, zaman ve son olarakta materyalizm üzerinden yönelttiği modernite eleştirileri çok çok çok iyiydi. Bu bölümlerin hem felsefi hem de edebi derinliklerinden ziyadesiyle beslendim.
Overall'da cidden beğendim. Liselerde zorunlu müfredata dahi girmesi lazım.
Kitabın ilk %50-60’lık kısımına kadar okurken, üç-aşağı beş yukarı aklımda olan inceleme; “İki tane köle ruhlu insanın birbirlerine karşı duydukları hastalıklı tutkudan daha fazlasını anlatmayan bir kitap olmuş” şeklindeydi. Gerçektende kitapta bundan daha fazlasını pek göremiyor ve genele yayılmış, kaynağı hastalıklı ve muhtaçlık olan sözde aşk,
Antigone karakterizasyonunda çok net bir şekilde kemal demirel > sophokles olmuş. genel bağlamda görülmeye değer pekte bir şey sunmayan bir kitaptı. Politize edilmiş versiyonunda Antigone’nun insancalığını çok daha ayan beyan şekilde gösterdiği aşikar.
Reader Follow Recommendations
paula’nın anlayışsızlığı ve empati yoksunluğunda ki gündelik karşılaştırılabilirlik insanı dehşete düşürmeye yetiyor. bundan sonra artık man privilege’den de bahseden olursa kafasına bu kitapla vuracağım.
sevdiğim her yazar bana önceden göremediğim şeyleri gösteren kişiler olmuştur. örnek olarak shakespeare, realite hakkında görü imkanı sağlamasının yanında kelimelerin canlılıklarını göstermiştir.
üç cilt içinde konuşacak olursam, lemire her ne kadar fevkalade bir yazarlık göstermiş olsa da, bence parladığı yer çizerliği oldu. çizdiği karakterinde ki her bir çehre o kadar canlı, o kadar derin ve yaşam doluydu ki gerçekten o çizimlerde bir canlılık gördüm. daha önce gördüğüm hiçbir çehre çizimine benzemiyorlardı. yaşam ve insanlık fışkırıyordu her birinden.
lemire her eseriyle içimde ki werther’e hitap etmeye devam ediyor.
#51157260 serinin ilk cildi üzerine düşüncelerimi burada söylemiştim.
Son cildi ile birlikte seriyi bitirdikten sonra gönül rahatlığıyla diyebilirim ki, son zamanlarda okuduğum en iyi kurguya sahip çizgi roman serisiydi. Diyalogları, karakterleri, olay örgüsü, panel düzeni yani inanamıyorum bir serinin her şeyi mi güzel olur. Kafa dağıtmak için gerçekten birebir bir seri. Şiddetle önerilir.
Herman Hesse’yi anlamak çok kolay işlerden değil. Hatta eğer anladığınızı düşünüyorsanız, bir daha okumanız ve anlamadığınızı anlamanız gereken yazarlardan biri.
Bu kitap bana bunu gösterdi.
Diyeceklerim bu kadar.
Bazı sanat eserleri çok farklı şeyler anlatmalarına rağmen alımlayıcıya hemen hemen aynı hissi ve yaşantıyı tattırabiliyorlar. Kimi sanat eseri bunu göstererek yapar, kimisi dinleterek ve kimisi de “hissettirerek” . Böyle eserler için denecek çokta farklı şeyler olduğunu düşünmüyor ve hepsinin sanki “birmişçesine” değerlendirilebileceğini dahi düşünüyorum. O yüzden bu kitabı değerlendirirken bir başka kitap, “Ağaçlar” için yaptığım değerlendirme yazısına başvuracağım.
Ağaçlar bana gösterdiği, Sonbahar Ülkesi ise hissettirdiği için.
#45865018
Çok iyi kurgulanmış sürükleyici bir hikaye. Diyalog yazımı ve karakter profil düzenlemeleri şahane. Hatta okuduğum en iyi yazılmış realist vigilante kurgusu diyebilirim. İlk cildin sonlarına doğru ufaktan gösterdikleri deep psychology ve şizofreni sinyalleri sonraki ciltler için daha da iyisini vaat ediyor.
Kullanılan postmodernist sayfa düzeni ve panel kullanımı da çok hoş olmuş. Özelikle tek sayfa düzeninde kullanılan, beyaz sayfada anlatım / illüstrasyon bölümü de hoş olmuş.
Overall’da 7/10
Tam da Hayal Ettiğim “O”
Kendi öz benliğimden, ruhumdan en çok parçayı gördüğüm S. Tan eseri. Bu yönüyle, incelerken genelde değer atfettiğim çok olur.
Öte yandan doğru bir değerlendirmeye baş vurduğumda; insanlık ve dünya için anlamını sorguladığımda veya insan yaşantısı ve eylem olanakları hakkında ne gösterdiğini sorduğumda aldığım yanıtlar, aynalı “O” hakkında bana gösterdikleri ve bana verdiği umut oluyor. Bu yüzden gönül rahatlığı ile bu eser için “çok değerli” diyebiliyorum.
Eserde de söylenildiği gibi;
“Bazen bilemezsin, ne yapman gerektiğini,
aslında kim olduğunu,
veya nerede bulunduğunu
ve gün başladığı gibi bitecektir sanki.
Ama işte!
Birdenbire karşına çıkıverir,
canlı ve parlak,
sessizce beklemektedir seni
tam da hayal ettiğin gibi.”
Masalkent muhaberesi sonrasında yaşananların bir aftermath havasında anlatıldığı bir bölüm. Kötü koca kurt’un Frankenstein canavarı ile olan 2. Dünya savaşı macerasını bir kenera alırsak eğer; genel itibariyle aksiyondan uzak ve karakter gelişimine odaklanan bir ara bölüm olduğunu söyleyebiliriz.
Tam olarak filler diyemiyorum, çünkü Masalkent’in siyasi yapısı, karakter dinamiklerinin gelişimi ve 4. Cilt’te tahta askerleriyle Masalkent’e saldıran gizemli “düşman” hakkında yaşanan gelişmeleri göz önüne alırsam eğer, gayet göz dolduran bir cilt olduğunu söyleyebiliriz.
Bir çok okuyucunun aksine, Fables gibi uzun soluklu hikayelerde bu tarz inşa bölümlerine sıkıcı gözüyle bakılmaması gerektiğini düşünüyorum. Çünkü karakter ve kurgu derinlikleri yeteri kadar sağlanamadığı zaman, ileride oluşturulacak event’ler de aynı oranda temelsiz ve sığ oluyorlar. Bu tarz kurguları oldu bittiye getirmeyip, bir evren inşasına girişmenin kurgusal açıdan çok daha sağlam olduğunu düşünüyorum.
Cilde dönecek olursak; Masalkent seçimi, Bigby’nin 2. Dünya Savaşı maceraları, Pamuk Prenses’in doğumu ve gizemli düşmanın konu edinildiği bir bölüm.
Overall’da gayet başarılı.
Her şeyiyle çok kötüydü. Çizimleri, kurgusu, hikayesi, diyalogları, adını siz koyun.
Çizgi romanın uyarlandığı orijinal hikaye olan Castlevania’nın video oyunu ve özellikle de Netflix adaptasyonu animasyon serisi çok başarılıydı. Bu kadar geniş bir evrene ve zengin kurgusal materyallere sahip bir eserin bu kadar kötü uyarlanması cidden farklı bir tür başarı. Dracula karakteri mesela fiyaskoydu. Resmen Voldemort kopyası şeklinde follower kanı ile diriltme ayini yaptılar.
Tüm bunlar bir yana, en başından bir kere bu kadar geniş bir fantazya kurgusuna hikaye yazmak isteniyorsa, o hikayenin belirli bir genişlikte temeli, olgunlaşma ve gelişim süreci olması lazım. Eğer sen Dracula’yı intikam alması için tekrar seriye dahil edeceksen, bir zahmet bunu tek ciltle sınırlı tutma. Bu seride resmen dalga geçer gibi 4 sayıda Belmont hanedanlığından intikam alma öyküsü yazılmaya çalışılmış, doğal olarakta başarız olunmuş.
Netflix animasyonundan sonra daha fazla Castlevania materyali arıyorsanız bu çizgi romanı es geçin bence. Direkt Konami’nin orijinal video oyunu serisine başlayın. Çok daha iyi.
Normalde John Wick serisini ve kurguladıkları evreni seven biriyim. Öte yandan bu ilk sayıyı pek beğenemedim.
Olayların arka planı çok gevşek kurgulanmış ve bir anda hikaye anlatımına girilmiş. Daha neyin ne olduğu belli bile değilken, pat! aksiyon sahneleri başlıyor. Umarım sonraki sayılarda düzelir bu durum.
Infidel’de kapak tasarımı ilgimi çektiği için edindiğim çizgi romanlar arasında. Başörtülü müslüman bir karakterin çizgi roman evreninde temsil edilmesi ve kendi hikayesine sahip olması baya ilgimi çekmişti.
Eserin hikayesi çook klasik olarak haunted house kurgusu etrafında şekilleniyor. Şimdi bu tarz kurgular çok tutulan ve işlenilen temalar.
Çizgi romanı alış nedenim ilk sayısının variant kapak tasarımının çok hoşuma gitmiş olmasıydı. İllüstrasyonda ki karakter, -aynı zamanda hikayenin ana karakteri- Tim-21, Spielberg’ün 2001 yapımı A.I. filminde annesini arayan çocuk robota belirli yönlerden çok benziyor. O da yine insan bir ailenin yanına companion robot olarak geliyor ve ailenin annesi ve çocuğu ile çok insani, tebessüm ettiren ilişkiler geliştiriyor. Ana karakterin bu profili ve kurgu içinde oluşturulan “insanlaşan android” teması beni çok içine çektiği için ana karakteri ziyadesiyle sevdim.
Tabii asıl hikaye bu çizgiden epey farklı. İntergalaktik robotik drama bilimkurgusu olarak nitelendirilebilir. Kurgu içinde robot-insan savaşı, dünyalar arası diplomasi ve savaş, felsefi olmasada bir robot-insan neliği sorgulaması gibi elementler mevcut.
Hikaye yazımı çok başarılı yapılmış. Diyalogları ve kurgusu çok zekice hazırlanmış. Yangından mal kaçırır gibi bir evren inşasına girmemeleri yerinde olmuş. Şayet bu tarz intergalaktik kurguların en büyük hatası genelde bu oluyor. Aksiyon ve macera elementlerinin içerisine drama çok güzel yedirilmiş. Overall’da hikayesi 9/10 bence.
Çizimleri ise yine aynı derecede çok başarılı. Dijital çizim ve water paint birlikte kullanılmış. Ek olarak, sade bir renk paleti ile pekiştirilmiş olması çok yakışmış.
Kesinlikle çok beğendiğim ve baş köşeme aldığım bir eser oldu şimdilik. Umarım devamı da yine aynı çizgide gelir.
İnsan
Dostoyevski’nin kaleme aldığı bu en son kısa hikayesi yine klasik olarak Dostoyevskyesque tonda başlıyor. Nihilo’ya düşmekte olan “gülünç” bir adamın intihar kararıyla. Öte yandan bu son eserinde FMD’nin sanki kafasını çevirdiği yer farklılaşıyor ve bataklıklar yerine gül bahçelerine bakmaya başlıyor. Şu anki bataklıkların bir zamanlar gül
Eser, “Sapiens” ve “Homo Deus” dan; para, finans, ticaret ve ekonomi ile ilgili bölümlerin bir derlemesi. Harari’nin yazdığı yeni bir kitap değil. Kitabın maalesef Türkçe çevirisi bulunmuyor. Penguin Random House yayınlarından İngilizce olarak temin edilebilir.
Kitabın içeriği oldukça basit ve temel bir dil gözetilerek hazırlanmış. Bu yönüyle
İnsanca eylem, Yurttaşlık Görevi, Yasalar ve Devlet
Her ne kadar Sokrates’in yurttaşlık ve görev felsefesinde belli başlı problemler olduğunu düşünsemde, “Sen Sokrates ile çevirmeni bir mi tutuyorsun” sorusu ile karşılaşmamak için bu eleştirilerimi metni orijinal dilinden okuyana -yahut hiç değilse de Fransızcasından okuyana- kadar hasır altı edeceğim.
Öte yandan sadece bu kitap ile
Teşekkür
Okullar yazın kapandıktan sonra tatilin o ilk gecesi yatağımda yatarken, önümde koca bir 3 ayın bulunduğunu bilerek heyecandan uyuyamaz ve o yumuşak, serin ve tatlı yaz esintisini tenimde hissedip, içime çekerek koca bir yazın hayallerine dalar, en nihayetinde de uyuya kalırdım.
Bu tatlı hissi, bu ölümsüz anıyı hiç unutmam. Ve bazı anlar, bazı yerler, bazı insanlar, bazı filmler ve bazı kitaplar bana bu hissi buram buram tekrar hissettirir ve bana bir kez daha insancalığı hatırlatır.
Ray Bradbury’nin Sonbahar Ülkesi böyle bir kitaptır, hiç tanımadığım “O” böyle bir insandır, Danimarka’nın Roskilde fjord’u böyle bir yerdir. Ve şimdi anladım ki; Herman Hesse’in Ağaçlar’ı da böyle bir kitapmış.
Hani derler ya; okurken suratımdan gülümseme hiç eksilmedi diye; o gülümseme benim ruhumdan, kalbimden hiç eksilmedi.
Ve zannımca her güzel kitabın sonunda, yazara verebileceğim yegâne şey de içten bir teşekkür oluyor. Gözlerimin görme açıklığını genişlettiği ve gönlümü gülümsettiği için.
Teşekkürler.
İnsan, Yapmadığıyla’da Yargılanandır.
Susanın sustuğuyla
yapanın yaptığıyla kaldığı bir dünyada,
Kötülüğün çepeçevre boşluğu sarmaladığı
karanlığın aydın nokta bırakmadığı bir dünyada,
Elbette hakikati haykırmak pek az insanın harcı olacaktır.
Çağın getirdiği hissizliği, kaçışı ve bencilliği çok vurucu bir anoloji ile birlikte resmetmiş yazar. Ortodoks ajandaların şekillendirdiği
Uzak Yaşamlar
Uzak şehir adıyla müsemma bir çizgi roman olmuş. Bir çoklarına ziyadesiyle uzak olan bir yaşam anlatılmış, resmedilmiş.
Kirli, iki yüzlü, soğuk, nemli, yoksul, yabancı, sahipsiz, gayri-insani bir yaşam. Aslında her sokak arasına baksak göreceğimiz yaşamlar.
İnsan olamamış insanların çırpınışları. Kaybolmuş ruhların bağırışları. Bilselerdi eğer, öbür türlü de eyleyebilecek ruhların kavgaları. Hak ile batılın ayırdına varamamışların sızlanışları. Ellerinden tutulmamışların kayboluşları.
Bir hayli uzak, bir hayli yakın.
Babam hep, “oğlum, pencerelerden bak içlerine girme” derdi. Uzak şehir işte böyle bir pencere. Uzak yaşamların kıyılarına sokulmadan üstlenilen bir pencere vazifesi.
Son olarak, Candan Erçetin ve Ceza’nın “Şehir” şarkısından şu dizileri bırakmak istiyorum;
“
Bu şehir insana tuzak kuruyor
Bu şehir insanı uzak kılıyor
Bu şehir insanı hayli yoruyor
Bu şehir insanı hep kandırıyor
Bu şehir insana tuzak kuruyor
Gel bu şehrin havası böyle kalsın tuzakla dolmuş her yer yorulmuş tüm bedenler acep neden?
Bu şehir insanı hayli yoruyor
“
Kayıp Toplum
Byung-Chul Han yorgunluk toplumunda geçtiğimiz yüzyılın bağışıklık paradigmasını; hasmane bir gayesi olmasa da, yabancının, “başkalığı sebebiyle” imha edildiği sistem olarak tanımlamıştı.
Devamında ise, immünolojik olarak tertip edilmiş dünyanın kendine has bir topolojisi olduğundan ve bu dünyanın evrensel değiş-tokuş süreçlerini engelleyen
Yapay Zekanın Optimist Geleceği
Yapay zeka, bilimkurgunun en nadide ve gizemli dallarından biridir. Çünkü yapay zeka’da bilinmeyenin, bizden olmayanın düşüncelerini okuruz, bizi biz yapan insanı diğer tüm mahlukattan ayıran şey’i yani bilinci ve potansiyeli, bilinmeyen’de görürüz. İnsan elinden çıkan sonlu, sınırları çizilmiş algoritmaların sonsuz olasılıklara devşirilmelerini
kırık bi insan. landi.
insan.
hayat.
çok kısa kelimeler bunlar. hemen çıkıveriyor ağzımızdan. öylece bir anda. çabasız, derinliksiz, boş, basit..
ama bi insan düşündüm, onun hayatını düşündüm, kocaman bir ağaç gibi.. yüzlerce dalı olan, kökleri olan. öylece senelere hükmeden.
landi’de böyle bir insan, böyle bir ağaç işte. gerçekliği anlatılarda, geçmişte bulan bir insan. aşkının ihanetine uğrayan insan. aynaya bakmaya korkan insan. terkedilmiş insan. boşlukta insan. kırılmış insan. unutan insan. ölmüş insan. yaşam umudu olan insan.
bu onun hayatının hikayesi. en azından o hikayeye açılmış tek bir pencere. ağacın dallarından yalnızca birkaçı.
ağaçların derilerinin zalim olabileceğini unutmadan okursak belki,
belki,
o zaman bu kadar kolay ağzımızdan dökülemez bu kelimeler. o zaman belki insan deyince bir dururuz. gözlerimiz dolar, belki ağlarız. belki de genzimize takılır bu ağır kelime. konuşamayız bile.
ama yalnızca okursak.
“Ben bir atom bombasıyım, kardeşlerim”
İçerik elementlerinin incelemesinden çok, bu roman serisini (kıyamet senfonisi ve dallas) türdeşleri “comicbook” ‘lar ve “graphic novel” ‘lar dan ayırıp bir “artsy novel” yapan elementlere değineceğim.
Her ne kadar hikayesi ilk sayılarda klasik bir süper kahraman tamlaması gibi gözükse de, -özellikle x-men vari- ana kurgu ve yazım karakterlerin özel güçlerinden, şiddetli iyi-kötü çatışmalarından ve fantastik kostümlerden çok, bir sürece odaklanıyor; aile draması ve saf kötülüğün benliksiz tezahürü. Basit ve öz olarak bu iki olgunun biraz olağanüstü, biraz süper kahraman vari bir Dünyada ki sürecini anlatıyor.
Her ne kadar bir Shaun Tan veya Fàbio Moon yoğunluğunda bir insan ve yaşama dair elementler ve anlatılar bulundurmasa dahi; “keşke her süper kahraman anlatısı böyle olsa” dedirtiyor.
Romanın çizimlerini ise sıkı bir Gabriel Bà hayranı olarak beğendim. Çok fazla pastel renk kullanmaması ve realistik konsept tasarımlarından uzaklaşıp daha yumuşak karakter tasarımlarına gitmesi hikayeyi bir hayli pekiştirmiş.
Uzun lafın kısası, ben çok beğendim. Çok fazla çizgi roman/grafik roman tecrübeniz olmasa dahi alınıp okunacak, unutulup tekrar okunacak bir “sanat eseri” olmuş.
Bir din ve ahlâk sistemi haline gelmiş leviathancı kapitalist insani sömürü sisteminin, gayri-insani amaç ve şartlar doğrultusunda gerçekleştirilen sınırsız sermaye birikimi amaçlı üretimi kutsallaştırması ve modern köleliğin bir totemi olarak plaza kültürünün, insanın insanlaşması önünde çıkardığı engelleri kara mizah ile eleştiren bir grafik roman.
