“İbnü’l-Arabî, “Allah, erkek ve kadın” üçlüsü arasında çok sıkı bir sevgi bağı olduğuna inanır. Erkeğin kadına sevgisi, küllün (bütünün), ba’za (kendisinin bir kısmına) olan sevgisidir. Bunun için şair, “Ben Ehvâ’yım, Ehvâ da ben” demiştir. Kadın sevgisi, Allah’a götürür. Hz. Peygamber’in (sas) Âişe’yi sevmesinin sebebi de buydu. Şöyle ki: Allah, Âdem’i (yani erkeği) kendi sureti üzerine yaratmış, Âdem’den yarattığı Havvâ’yı (yani kadını) da Âdem’in (erkeğin) sureti üzerine yaratmıştır. Bu demektir ki, Allah erkeğin, erkek de kadının ‘vatanı’dır. Aralarındaki sevgi de bundan kaynaklanmaktadır. Allah’ın sıfatlarının bir kısmı kadında, bir kısmı erkekte tecelli etmiştir ve ancak bu ikilinin birlikteliği anında Allah’ın sıfatlarının hepsini bir arada müşahede etmek mümkündür.”