Bak gidiyorsun! Hem de en olmadık mevsimde. Ağaçlar çiçeklenirken, rüzgar serinletirken ve sevdan ateşlenirken gidiyorsun...
Sonunda ha! Sonunda gidiyorsun. Zaten hep gelip gidiyorsun.
Sayfa 129Kitabı okudu
Servetler harcadım unutabilmek için. Neden sonra öğrendim ki; unutmak istediklerini unutamazmış insan.
Sayfa 127Kitabı okudu
Papatya yaprağı misali teker teker kopartılıyorsun; Sevdiklerinden, sevenlerinden, seveceklerinden... Saklıyorsun, en derinlere sakladıklarını. Kendini parçalıyorsun, birileri yıkılmasın diye.
Sayfa 129Kitabı okudu
İnsanlar yetmezmiş gibi bir de kendimin kendime yaptıkları vardı. Mesela saklayamadıklarım... Herkesten sakladığım ama kendimden saklayamadıklarım.
Mesela acılarım... Herkesten gizleyip kendime döktüğüm yaşlarım, ardın sıra kendi içimde boğulmuşluklarım vardı.
Sayfa 23Kitabı okudu
İnsan yapamadıklarını hayal eder! Yapabildiklerini anlatır. Yapar gibi yaptıklarını da anlatır. İnsan anlatır. İnsan anlatmayı sever. Konuşmayı, bağırmayı, çağırmayı, çağrılmayı da sever. İnsan sever. İnsan çok güzel sever gibi yapar. İnsan yapar eder sonra yapmamış gibi de yapar. Yalan söyler insan, yalanlara inanır insan. Güvenir, güvenilir sonra yanılır ve yanıltır insan. İnsan değişik bir varlık. Ben anlayamadım, ya siz?
Sayfa 79Kitabı okudu
İnan bana çocuk!
Sensiz yaşayamam diyenler, senden çok yaşayacaklar.
Sayfa 16Kitabı okudu
Dayanamam dediklerine dayandığında,
Alışamam dediklerine alıştığında,
Unutamam dediklerini unuttuğunda
Büyüdüğünü farkına varacaksın...
Sayfa 74Kitabı okudu
Kendime öğüt
Uslanma hiç hep deli kal
Büyüme sakın çocuk kal
Es deli deli böyle kal
Son harmanında sevdanın
Tüken toz toz savrula kal
Suçüstü bulmalı ölüm
Ölürken de sevdalı kal
Sayfa 19Kitabı okudu
Ansızın acı çekerken buldum kendimi.
Daha yaşım kaçtı,
neye dert yanıyordum; bilmiyorum…
Sayfa 124Kitabı okudu
Büyümek bi çocuk için en sakıncalı şey. (...) Sen sakın büyüme tamam mı? Büyürsen ölürsün...
Sayfa 14 - Doğan KitapKitabı okudu
