Kırık camların ayağına batması mı acıtır yoksa içinde sürekli bir camı çerçeveyi indirme isteğiğle yaşamak mı, diye sordun mu hiç kendine?
Bazen diye başladığım cümlelerde, aslında hiç istediğin gibi olmayan isteklerini art arda sıralamak mı daha gülünç yoksa bir şeyleri artık yazarak bile anlatamayacağını bilmek mi?
Sesimdeki çaresizliği anlamayın diye sustum.
İçime sıkıntı çökmedi,
sıkıntıların içine doğru çöktü içim.
Yine de gelecektim arkandan..
Eğer şu paslı bıçaklarla beni vurmasaydın sırtımdan.. Hayalini kurduğum o mutlu evin duvarlarını yıkmasaydın acımadan..
Yıkıntıların altında bırakıp gitmeseydin beni, yine de gelecektim arkandan...
İyice bunaldığım
an hemen namaza dururdum. İşkencelerin etkisinden kurtulmak
için bunu yapardım. Namaza durdum ve tahiyyata ve selam vaktinegeldiğimde gördüm ki ben yalnız değilim. Es’selamü aleyke eyyühen- nebiyyü verahmetullahi ve berekatühü... dedim, yalnız olmadığımı
gördüm. Gerçekten bir Müslüman, akıllı bir Müslüman yalnız olsa
selam vermez, mademki ben selam veriyorum, Peygamber oradadır,
orada durmuş ben onunla selâmlaşıyorum. Es’selamü aleyna ve ala
ibadillahissalihin... Selam size ve bütün salih insanlara... Onlar da
benimleydi. Es’selamü aleyküm verahmetullah, selam bütün tabiata
ve insanlığa. Okudum durdum, güçlendim, yalnız değildim. Yeni bir
hayat kazandım ve yoluma devam ettim
