Değeri kalmadı artık sevginin, şiirin,
Kaldı şiirler o tozlu raflarda,
O güzel insanların sayfalarında,
Gittiler bir bir hepsi,
Kaldı bize miras hepsinin, hüznü ve sevgisi...
Hüzün gelir ansızın, akıldakiler gönüle iner donup kalırsın öyle bulunduğun yerde. Aslan sürüsüne yem olmuş bir ceylan misali beklersin sessizce, şanslıysan göz yaşı dökersin, ah edersin, şansında yoksa öylece kalır izlersin. Canın acır bağırırsın sesini duyurmaya çalışırsın, kimse duymaz seni, anlamaz, anlamak istemez. Sen ise sadece izlersin. Serzeniş edersin kendine yeter bu naiflik yeter bu kırılganlık yetsin artık bu hissettiğim beni yakıp yıkan şey. Yetmez. Artar...
Gücüm tükendi artık, hissettiğim yalnızlığın acısı ruhumu parçalıyor sanki.. Sürekli bir ihanetin içindeyim, doğru söz işitmeye hasret kaldım. Aldatılıyorum, kandırılıyorum, herkese kucak açtıkça, sevgi ve merhametle yaklaştıkça daha çok vuruluyorum. İnancım kalmadı insanlara, kalan tek inancım ise görünüşlerin ardında ki karanlıklar...
Kalbinde seni sevmeyeni yaşatacaksın
Sonra sevgiye muhtaç kalacaksın
Acı dolu hislerimden sende yasayacaksın
İşte bunları yaşadıkça değil
Beni kaybettiğinde anlayacaksın.
Kaybetmek kolay değil
Dinle ve hisset yazdıklarımı
Bu bir şiirden ibaret değil
Erkeklerde ağlar sözünü anlamak
Seni severken hiçte zor değil...