"Bir gün Zeus ve oğlu Hermes, Olympos Dağı'ndan inmişler ve insan kılığına bürünüp halkın arasına karışmışlar. Kimileri ziyarete gittikleri yeri bugünkü Bergama olarak anlatır kimi de Kapadokya der. Velhasıl baba oğul, bir köye gelir ve kendilerine ağırlanabilecekleri bir kapı arar. Ancak kimse ne kapısını açar onlara ne de ikramda bulunur, karınlarını doyurur. Zeus ve Hermes kızar tabii... İnsan kılığına büründükleri için kimse onların tanrı olduğunu anlamıştır. Sonunda yaşlı bir çiftin evine giderler misafir olmak için. Baukis ve Philemon, evlerinin kapısını açarlar seve seve. İkisini de güzelce ağırlarlar. Yokluk çektikleri bellidir ama yine de doyurucu bir sofra çıkarırlar misafirlerine. Güler yüz gösterirler. Zeus ve Hermes memnun kalmıştır bu çiftten. Kim olduklarını açıklarlar sonunda. Evden çıkarken bu çifti de götürürler yanlarında. Çünkü onları misafir etmeyen bu köy için bir cezaları vardır. Çiftin zarar görmesini istemezler. O gün köy sular altında kalır. Çiftin küçük kulübesi de bir tapınağa dönüşür. Zeus, yaşlı çifte dileklerini sorar. Birbirlerine delicesine âşık olan bu iki güzel insan birlikte uzun yıllar mutlu yaşadıklarını, mümkünse ölümü de birlikte koyun koyuna tatmak istediklerini söylerler. Kabul eder Zeus. Ölüm kapıyı çaldığında biri çınara diğeri ıhlamura dönüşür ve birbirlerine dolanırlar. Tek bir gövdenin içinde birleşiverir iki ağaç. Ihlamur ağacı, ölümsüz bir kavuşmanın sembolüne dönüşür zaman içinde..."
