Nâzım Hikmet, "Samimiyet istiyorum artık, boğuldum dili süslü ama yürekleri boş insanlardan" demiş. Ah üstad, o kadar çok ki o insanlardan!!
Samimiyet hakkında konuşmak istiyorum bu gece.
Bekleyin önce yanıma koyu bir çay almalıyım,daha sonra küçük balkonumda yanınıza oturacağım.
Yağmur yağamış ben fark etmeden,balkonda pek korunaklı olmadığı için çıkamadım.Çayım da pek sıcak sayılmaz.
İçimdeki beni boğmaya çalışan yaratık yine rahat durmuyor,yoksa ne çayım soğuk olurdu ne de yağmur yağardı.
Samimiyet istiyorum artık, boğuldum dili süslü, ama yürekleri boş kişiliklerden.
Bazen nasıl davranmam gerektiğini bilemiyorum ve yanımdaki insanları kendime yıldızlar kadar uzak hissediyorum. Ben samimiyet istiyorum. Bunun haricinde hiç kimseden hiç bir zaman bir beklenti içinde olmadım. İnsanların ikinci bir yüzünü görünce üzülüyorum. Oysa hayatımda yer almak için kimsenin ne ikinci bir yüze, ne olmadığı biri gibi görünmesine, ne de hissetmediği halde yüzüme parlatılmış sözler söylemesine hiç gerek yok. Sonrasında mutsuzluğum dünyanın öbür ucuna yol olacak kadar çok üzülüyorum. Üzülmek... Ne olursa olsun bir türlü alışamıyorum. Ben herkesi her zaman olduğu gibi kabullendim ve beni de olduğum gibi kabul etmelerini bekledim.
Çünkü ben sevdiklerimin ne kusursuz olmalarını ne de o meşhur "sütten çıkma ak kaşık" olmalarını bekledim.
Hem kusuru güzel bulduğum anlar bile oldu sevdiğim insanlarda; "nazarlık" gibi mesela. Ama değer verdiğim insanların benim gibi düşünüp, hissetmediğini gördüğüm zaman canım acıyor. Sonra işin yoksa üfle dur, bir türlü geçmiyor...