… +739
... Geçmiş konuşulmazdı. Sanki o korkunç olaylardan söz etmek, her şeyi yeniden başlatacakmış gibi...
Sanki herkes daha güzel bir yaşamın gelip bizi bulmasını bekliyor.
"Onca arzu ettiğimiz bu barış, burada gözlerimizin önünde bulunmuyor mu Ameni? Nadir bir meyve gibi onun tadına varmalı ve gerçek değerini hiç akıldan çıkarmamalıyız. Ama insanlar, sanki barış istemiyorlarmış gibi sadece uyumu bozmayı düşünüyorlar. Bu neden böyle Ameni?"
Karanlık bir gecenin geç vaktinde kalkıyorum. Herkes her geceki uykusunu uyuyor. Ev soğuk. Çok sessiz davranmaya özen gösteriyorum. Günlerdir biriktirdiğim ilaçları avuç avuç yutuyorum. Kusmamak için üzerine reçelli ekmek yiyiyorum. Genç bir kızım. Ölü gövdemin güzel görünmesi için gün boyu hazırlık yapıyorum. Sanki güzel bir ölü gövdeyle öç almak istediğim insanlar var. Karşı çıkmak istediğim evler, koltuklar, halılar, müzikler, öğretmenler var. Karşı çıkmak istediğim kurallar var.
Kendimi boşa aldım bayırdan aşağı koşuyorum.Düşüyorum gibi görünüyor olabilir ama bakma aslında uçuyorum.Söylediklerimin hepsini unut,sanki ben biliyorum da mı yaşıyorum?
“Jane, söyle bana ,ne dersin: Benimle bir akrabalığın falan var mı acaba? Çünkü bazen sana dair bir garip duygulara kapılıyorum. Hele böyle ,şimdiki gibi, yakınımda olduğun zamanlar. Sanki sol kaburgamın altında bir yerde bir ip varmış da bu ip senin sol kaburgana sımsıkı, kördüğüm halinde bağlanmış. Öyle sanıyorum ki aramızda dağlar, denizler girerse bizi birbirimize bağlayan bu ip kopacak. O zaman da için için kanlarım akacakmış gibi bir kuruntuya kapılıyorum. Sana gelince… Sen hemen unutursun beni.”
