Ne idim, ne oldum, acaba, niye ki?
Niçin aşklar yüreğimde yer değiştirdi? Hepsi
laf, gerçek olan şu ki, bizleriz anlamsız olan.
Hoşlanıyordum duygusallığımdan, derin bir
konuşmaya dalıp gitmekten yüreğimle
ve acılarımın bekçiliğini yapmaktan.
Başım önde, gözlerim gôzkapaklarımın
ardında; sanki bakmıyordum kaçamak da olsa çirkin ya da güzel yüzlere.
Korkuyordu bozulur diye eldeğmemiş,
pırıl pırıl o imge, yüreğine işlediği, tıpkı rüzgârda kımıldayan dalgalar gibi.
Kendisi anın içindeyken vardı ama mana sanki sonradan geliyordu, oluş sonradan geliyordu. Takınılan tavra, edilen feragate, küçük düşmeye, yalan söylemeye, başını eğmeye, üzülmeye… göre ne ettiği ne dediği ne yaptığı yalnız kalıp da teraziyi kurunca ortaya çıkıyordu.
Sayfa 293
KARAKTER RENKLERİ: SARI
Yorgunluk, anıların çöplüğünü karıştırıyor ve mutluluk kırıntılarını çıkarıyordu. Gerisi bunalım ve pişmanlıktı. Geçen her dakika fosil haline gelmiş bir zamandan koparılıyordu sanki...
509.jpg){kind=small}
Sanki ilkelerin, bütün hareketlerine yön veren bir zemberek oluşturmuş içinde!