Hayatlarının sadece küçük bir parçasına şahit oluyordum belki ama aynı doğrultuda hareket eden iki kişinin birlikte hareket etmesinden daha doğal ne olabilirdi?
Herkes ölünce ardında bir şey bırakmalı derdi dedem. Bir çocuk, bir kitap, bir tablo, inşa edilmiş bir ev veya duvar, yapılmış bir çift ayakkabı. Veya ekilmiş bir bahçe.
Eğer öyleyse, bu kesinlikle Jane Austen'ın suçuydu. Darcy'leri, Wentworth'leri, Knightley'leriyle beni bu yola o sokmuştu. Böyle adamların var olduklarına beni inandırmıştı.