"İçindeki eli tutmak istiyorum."
Onu seviyordum ama eninde sonunda aşk yeterli olmamıştı sanırım.
Hangisi daha zor bilmiyorum; birini aniden kaybetmek mi, yoksa onu yavaş yavaş, günden güne kaybetmek mi?
Ama sonra bu işi ne kadar sevdiğimi fark ettim. Ellerimi kahve telvesine bulamak, mükemmel köpüğü seramik fincanlara doldurmak son derece hoșuma gidiyordu. Ne şirkette geçirdiğim uzun saatleri ne de yoğun hesapları özlüyordum. Kahve yapmak, her nasılsa terapi gibiydi. Kulağa garip geliyor, ama buna ihtiyacım vardı.
Aşk , zorla tomurcuk vermesini istediğin bir sera çiçeği değildi. Aşk, yol kenarında beklenmedik şekilde açan bir çiçekti.
Büyük aşklar zamana , kalp ağrısına ve mesafelere meydan okur. Her şey kaubedilmiş gibi görünse de gerçek aşklar yaşamaya devam eder.
Onu özlüyor olmaktan nefret ediyordum.
Burada boş boş oturub her şeyin değişmesini seyretmeyeceğim. Ben de bu değişimin bir parçası olmak istiyorum.
"Sadece kendin ol"dedi "Ve kalbinin sesini asla kulak ardı etme. O sesi dinlemek canını yaksa ya da aklını karıştırsa bile.."
Her bir kelimeyi olabildiğince açık ve net söylemişti." Hayatında hiçbir zaman bir rol oynayamazsın,özelliklede aşk söz konusu olduğunda.."
Umut tükenmiş gibi görünse de ikinci şans herzaman vardır..
Əsl dost sənin üçün çətin olanda yanına gələn deyil. Bütün insanlar buna qadirdirlər. Əsl dost sənin xoşbəxtliyini qiymətləndirməyi bacaran, özü elə şad olmasa da, səninlə birlikdə sevinəndir.
Sayfa 163Kitabı okudu
Tenime işleyen rüzgardan korunmak için hırkalarımı ilikledim. Deyişim rüzgarının ta kendisiydi bu..
Doğruyu söylemek gerekirse, o günleri çok özlüyordum. Kağıt bebekler,giyinib kuşanmalar ve terastaki çay partileri etrafında dönen, huzurlu ve karmaşık olmayan günler..