İnsanın karanlığı çağıran bir yanı vardır. Bu yan, başkasının felaketinden şükür çıkaran zalimliğin hemen komşusudur.
Sayfa 26Kitabı okuyor
Dünya hali böyledir; insan koyun koyuna yattığıyla bile aynı rüyayı görmez.
Herkes kendi hesabına uyanır,
herkes kendi kabusuna uyur.
SON.
Ben nerede hata yaptım? Nerede kaçtı ipin ucu da bütün hayatım kazağın yeni gibi sıra sıra çözüldü ?
Sayfa 134Kitabı okudu
Öyle ya, kimsenin kimseye eyvallahına eyvallah edecek halim yoktu.
Sayfa 102Kitabı okudu
Herkes kendi hesabına uyanır, herkes kendi kabusuna uyur .
Sayfa 47Kitabı okuyor
İçimde bir şeyin bir porselen fincan gibi çatlayıverdiğini hissettim sanki.
Sayfa 76 - Ecevit, ÖpücükKitabı okudu
Dedem, hayvanlarla insanların birbirine hiç mi hiç ihtiyacı olmayan iki ayrı medeniyet olduğuna inanırdı. Bir kuş, ömrü boyunca hiçbir insana rastlamasa da kuşluğundan bir şey eksilmezdi. Bir insan, bir defa bile keçi sütü içmeden, dana eti yemeden yaşayıp gitse acından ölmezdi.
Ama lanet gelsin ki insan da hayvan da bu döndükçe eskimiş koca dünyayı paylaşmak zorundaydı. Paylaşmak da değil ya, karşılaştıkları her noktada birbirilerine zarar veren bir kaçınma belki.
Sayfa 98Kitabı okudu
Büyüdük çocukluğumuzdan büyüdük tarihe usulca.
Sayfa 63Kitabı okudu
Sonuçta beraber gülmüştük. Beraber gülünce insanlar arkadaş sayılırlar artık.
Şüphe, sulayıp sakınmak, budayıp ilgilenmek gereken bir çiçek değil, istenmeyen bir ayrık otu. Kendi kendine büyür de büyür, yayılır da yayılır.