“... yavaş yavaş buradan gitsen iyi edersin, şimdi gitmekte duraksarsan sonra koşman gerekir.”
Öyle ya, kimsenin umursadığı yoktu beni, yer altında, yer üstünde, havada kimsenin; onların aldırmazlığı yüzünden mahvoluyordum; onların umursamazlığı ölüyor diyordu benim için ve dedikleri gerçekleşecekti.
... oysa bu müziğin kurbanıydım sadece; ne kadar merhamet diledimse de oraya buraya savurup durdu beni...
Uçmaya hazırlık da bir güçsüzlüktür nihayet; çünkü ne de olsa bocalayıp durmaktan, kararsızlıktan ve kanat çırpmaktan başka bir şey değildir.
... ama artık benim o kadar uzağımda ki ve aradan o kadar zaman geçti ki, nasılsa öyle kalabilir her şey.
Dünya zaten kötü, onun kötü olmasını daha da kolaylaştırıyor insanlar.
... “Sanırım bu bana daha önce söylemek istediğin bir şeydi.“ diye sürdürdü konuşmasını. “Çünkü hiç yeri değil artık.”
Sürdürdüğümüz yaşamın onca rezilliğine karşın, hafif bir gülüşü dudaklarımızdan hiç eksik etmeyiz.
Dürüst çalışanı ele veren, dürüst olmayanı ise saklayıp gizleyen şu rezalet ince duvarlar.
Geldim.
Kim karşılayacak beni?