Nietzsche’ne göre hayvanlarla insanlar arasında temel bir tarihsellik farkı vardı. Hayvanların tarihselliği yoktu; dün ve bugün arasında bir fark hissetmezlerdi. Bu tarihsel bilinç insana özgüydü ve hayvanları kıskanmamız için bir sebepti. İnsanın geçmişini araştırması acı veren bir deneyimdi. Mutlu olabilmenin tek şartı “unutmayı” başarabilmektir.
Insan soyu zayıf, kırılgan, ölümlü, her türlü hastalığa kazaya, acıya açık ama kendini acıyarak yaşıyor, bunları unutuyor. Işte anahtar kelime bu; hayatın özü, büyük sırrı; olmazsa olmazı: Unutmak.